เสียงกรีดร้องดังลั่น เมื่อเพื่อนสนิทอย่างมายพุ่งตรงเข้ามาจะเสียบมีดแทงพลอยใส
ตัวเล็กไร้ซึ่งทางเลือกพยายามจับยื้อยุดฉุดกระชากเอาไว้
"มึงใจเย็นก่อนนะ!" พลอยใสพยายามห้ามปราม "ตั้งสติดีๆ ก่อน"
"สั่งให้กูตั้งสติเหรอ เหอะ! แล้วที่มึงหักหลังกูล่ะ มึงมีสติบ้างไหม มึงก็รู้ว่าพ่อกูเป็นคนยังไง"
"กูไม่ได้เป็นคนส่งข่าวให้พ่อมึงจริงๆ"
"อีตอแหล ฮึกกก ถ้าไม่ใช่มือจะเป็นใคร"
"สาบานได้ว่ากูไม่ได้เป็นคนทำ"
เคว้ยง
ครั้งนี้พลอยใสใช้กำลังผลักเพื่อนสนิทจนล้มลงกับพื้น ปัดข้าวของหล่นร่วง มีดคัตเตอร์ที่ถืออยู่ในมือกระเด็นกระดอนหลุดหาย
"มาย" พลอยใสรีบวิ่งไปประคองเพื่อน
"ปล่อยกู!! เอามือสกปรกของมึงออกไป"
"กูไม่ได้เป็นคนไปบอกพ่อมึงจริงๆ กูจะทำแบบนั้นให้ได้อะไรขึ้นมา"
"เพราะมึงหวงกายไง ฮึกกก มึงเห็นว่ากูระริกระรี้กับผู้ชายของมึง มึงก็เลยโกรธเคืองใช่ไหม"
"กายไม่ใช่ผู้ชายของกู แล้วทำไมจะต้องโกรธเคืองด้วย"
น
