“ขอโทษทำไมครับ”
“ก็ญ่าแอบมองคุณ ทำให้คุณไม่โอเค”
“แล้วรู้ได้ไงครับว่าผมไม่โอเค”
“เอ่อ... ไม่ทราบค่ะ” เธอตอบแล้วกัดปากตัวเอง ชีวินพูดต้อนเสียเธอตอบไม่ถูก วรัญญายกมือปิดปากเพราะเริ่มหาวหวอดๆ นั่งคุยกับเขาจนรู้สึกง่วง
“คุณง่วงแล้ว ไปนอนเถอะครับ”
“ค่ะ” เธอตอบรับ ทำท่าจะลุกแต่เขาช้อนอุ้มร่างเธอเอาไว้
“อุ๊ย!” วรัญญากอดคอหนาเอาไว้ ตกใจเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้น เธอหน้าแดงไม่กล้ามองสบตาเขา ชายหนุ่มเปิดมุ้งพาเธอเข้าไปนอนในนั้น ก่อนจะห่มผ้าให้
“คุณวินไม่มีมุ้ง ยุงจะกัดไหมคะ”
“ผมมียากันยุงครับ คุณนอนเถอะ”
“ฝันดีนะคะ”
“ครับ” เขาตอบรับก่อนจะถอยห่าง ปิดมุ้งให้เธอ วรัญญามองตามร่างสูงของเขาไปจนสุดตา เธอพลิกกายไปมา ก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยและความง่วง
เสียงไก่ขันยามเช้าปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาจากนิทรารมณ์อันแสนสุข วรัญญาทำจมูกฟุดฟิดเพราะได้กลิ่นอาหาร เธอขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกว่าข้อเท้าไม่ปวดมากเหมือ
