“ชอบก็มาอยู่สิ”
“คุณจะมาอยู่กับผมด้วยเหรอ”
“เหอะ! ใครบอกว่าฉันจะมาอยู่กับคุณ”
“อ้าว... เป็นผัวเมียกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ”
“เราจะแต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น”
“คร้าบคุณนักเขียน มโนเก่งจริงๆ” ประโยคหลังเขาพูดเบาเสียจนเธอไม่ได้ยิน
“คุณว่าอะไรนะ”
“เปล่าครับ ไหนล่ะจะพาผมไปเที่ยวไหน ผมอยากไปมากๆ เลยนะครับ”
“อยากไปไหนล่ะ ในสวนมันก็มีแต่ต้นไม้ คุณอยากไปไหนก็เดินไปเองเลย”
“โหย... แฟนใครใจร้ายจัง” เธอละหมั่นไส้เขานัก ออดอ้อนบิดามารดาให้พวกท่านรักพวกท่านหลง จนตอนนี้ท่านทั้งรักทั้งเอ็นดู เธอละเบื่อประโยคของเขาจริงๆ ได้ครับ ได้หมด ได้ทุกอย่าง เขารับปากบิดามารดาจนพวกท่านหน้าบานเป็นจานเชิง
“นี่คุณ”
“อะไร”
“อย่าทำหน้าโกรธมากสิ เดี๋ยวแก่เร็ว ตีนกาขึ้นไม่รู้ด้วยนะ”
“คุณน่ะมันพวกปากหวานก้นเปรี้ยว”
“เคยชิมปากผมแล้วเหรอถึงรู้ว่าหวาน” เขายื่นหนาเข้าหา เธอเบี่ยงหลบ ขึงตาใส่เขา
“ผมปากหวานก้นเปรี้ยวย
