มนิษามาที่ห้องอาหารช้ากว่าทุกวันเธอสั่งอาหารสำหรับราฟาเอลส่วนตัวเองก็ไปนั่งทานกับเพื่อนที่ห้องอาหารของพนักงาน
“มะนาว หน้าหนูดูไม่สดชื่นเลยคุณราฟาเอลใช้งานหนูหนักไปหรือเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ เมื่อคืนนาวนอนไม่ค่อยหลับ”
“อ้อ งั้นก็แล้วไป ถ้ามีอะไรก็บอกพี่นะคะ”
“พี่เดซี่คะ นาวมีอะไรจะถามหน่อยค่ะ” มนิษาพูดเบา ๆ ให้ได้ยินเพียงแค่สองคนเท่านั้น
“ได้สิคะ ถามมาเลยพี่ยินดีตอบหนูทุกคำถาม”
“นอกจากพี่เดซี่ พี่วิและคุณลุงคนขับรถแล้วมีใครอีกที่รู้ว่าคุณราฟาเอลเขาเป็นเจ้าของที่นี่”
“มะนาว หนูรู้”
“เบา ๆ สิคะพี่เดซี่ เดี๋ยวคนก็ได้รู้กันทั้งรีสอร์ตหรอก”
“พี่ขอโทษ พี่แค่ตกใจไม่คิดว่าหนูจะรู้เรื่องนี้ด้วย คุณราฟาเอลเป็นคนบอกใช่ไหม”
“ค่ะ”
“แล้วทำงานกับเขาอึดอัดไหม”
“ก็มีบ้างค่ะ บางครั้งเขาก็เอาแต่ใจ”
“ปกติเขาไม่ค่อยมาที่นี่หรอก สงสัยครั้งนี่คงอยากจะพักผ่อนจริง ๆ ถึงได้มาอยู่ยาวเลย”
“แล้วปกติใครมาดูแลท
