“แต่สมุทรต้องการหวานใจ ต้องการมาก...ต้องการแค่คนเดียว”
“คนป่วยควรนอนนะ”
“คนป่วยควรได้ยาดี...เช่นการ *** เมียตัวเอง”
“สมุทร!” คำเรียกชัดถ้อยชัดคำทำเอาใบหน้าคนตัวเล็กแดงด้วยความเขินอาย
“ก็ใจ๋เป็นจริง ๆ มันแฉะขนาดนี้แล้วนะ ไม่ต้องการสมุทรเหรอ” การเสนอตัวของเจ้าสมุทรยังออกมาเรื่อย ๆ ไม่หยุด
“อย่าไปจับสิ ทั้งหมดก็เพราะสมุทร...” ริมฝีปากบางพยายามเม้มแน่นเก็บเสียงเอาไว้ ลอบใช้สายตามองไปทางประตูห้องนอนด้วยความกังวลว่าจะมีใครได้ยินเสียงของเราเข้า
“ห้องนี้เก็บเสียงไม่ต้องกลัว เราทำอะไรกันก็ได้ไม่มีใครรู้”
“สมุทร”
“เรียกชื่อไม่พักเลย ตอน *** ครางเรียกชื่อด้วยนะใจ๋” ริมฝีปากแดงยกยิ้มเจ้าเล่ห์หลังพูดจบ จากนั้นก็จัดการถอดเสื้อนอนแสนเกะกะของคนตัวเล็กออกโยนทิ้งลงจากเตียงอย่างไม่สนใจไยดี
ช่างเป็นคนป่วยที่ไม่เหมือนคนป่วยเลยแม้แต่นิดเดียว!
ขาเรียวพยายามหนีบเข้าหากันแต่ทว่ากลับถูกต่อต้านด้วยลำตัวที่
