“ทำไมต้องทำตัวห่างเหิน ช่วงปีที่ผ่านมาก็ทำแบบนี้มาตลอด” เจ้าสมุทรยังคงพูดต่อ เพียงแต่รอบนี้คำพูดที่ออกมาเป็นน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเหมือนเด็กกำลังน้อยใจ
“ใครกันแน่ที่ห่างเหิน” ฉันย้อนถามกลับไปทั้งที่เราสองคนไม่ได้หันไปมองหน้ากันเลย
“ใจ๋นั่นแหละ”
“มั่นใจว่าเราเป็นฝ่ายห่างเหินก่อน เรายังทำตัวเป็นปกติหลังจากที่แม่โทรมาบอกเรื่องนั้น และเราก็เก็บความลับของทุกอย่างเอาไว้ไม่ทำให้สมุทรมีปัญหาที่มอ”
ฉันพยายามอธิบายในส่วนของตัวเองให้เจ้าตัวรับรู้ ไม่ว่ายังไงก็ยังคงยืนยันหนักแน่นว่าเขานั่นแหละที่เป็นฝ่ายทำตัวห่างเหินไปจากฉันก่อน
“ใจ๋นั่นแหละ เช้ามาก็เอาแต่เดินหลบหน้าไม่พูดไม่จา แล้วยังไปเรียนด้วยตัวเองไม่เหมือนตอนแรกที่เรามาเรียนมหาลัยด้วยกัน ต่อให้เราจะไม่ได้กลับบ้านพร้อมกันทุกวัน แต่เช้าไหนที่มีเวลาเรียนไล่เลี่ยกันใจ๋ก็จะขอติดรถไปด้วยตลอด… ใครกันแน่ที่ห่างเหินก่อน”
“….”
“ข้อความที่เ
