“เด็กเก่าอะไรก็แค่คนคุย ไม่มีอะไรเกินเลยนอกจากคุยกันเท่านั้น”
“ไม่มีนอนคุย?”
“ไม่มี เห็นเป็นคนยังไงเนี่ย”
“รับได้มั้ยถ้าพูด” ดวงตากลมโตมองเหมือนไม่อยากจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจ แต่ในฐานะของแม่ที่เลี้ยงดูลูกชายด้วยมือของตัวเองย่อมรู้ว่าตัวเขาเป็นยังไง
“แม่...”
“....” สายตาทั้งสองคู่จ้องมองกันและกันอย่างไม่มีใครหลบสายตา อะไรที่ทำให้ดูเป็นคนไม่ดีในสายตาแม่ไปได้เนี่ย
“ตั้งแต่เรื่องหมั้นก็ไม่ยุ่งกับใครเลยนะ แล้วซัมเมอร์แค่คุยจริง ๆ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย”
“อมสำนักสงฆ์มาพูดยังไม่อยากจะเชื่อเลย”
“ถามใจ๋ได้เลยแล้วเราสองคนเป็นแม่ลูกกันจริงหรือเปล่าเนี่ย ช่วยกันก่อนสิ เดินไปหาใจ๋แล้วแต่รายนั้นไม่ยอมออกมาให้เจอ”
“สมน้ำหน้าที่หนูใจ๋งอน สมน้ำหน้าจริง ๆ ก่อนหน้าบอกให้รับเขากลับบ้านด้วยยังบอกเขามีขาเดินเอง คุณสมุทรมีขาก็เดินไปง้อเลยค่ะจะหลอกใช้เด็ก ๆ ทำไม ไปนอนดีกว่า ~”
หมับ!
“ช่วยลูกก่อนจะไปไหน ง
