อยู่ห้องเขาแล้วคิดว่าจะหนีไปไหนพ้น คิดว่าจะเก่งกว่าเจ้าของห้องได้ยังไง
หลังจากถูกเด็กมันเยาะเย้ยอย่างที่คิด พร้อมกับวิ่งหนีเข้าห้องนอนล็อคห้องเหมือนรู้ชะตาตัวเอง เพลิงก็ได้แต่กัดฟันกำหมัดอย่างหัวเสีย
เอากุญแจสำรองไปเปิดห้องหลักของเขาด้วยมือสั่น ๆ
ขนาดไขประตูเสียงหัวเราะสะใจยังดังออกมาให้ได้ยิน
คิดดู
กูบอกแล้วไงว่าทำไม
เด็กนี่มันมารยาเยอะ
มันหลอกกูซ้ำแล้วซ้ำอีก
เหมือนรู้นะ แต่ก็แพ้ให้จนได้
แล้วสุดท้ายเป็นไง
คำว่ารักที่อุตส่าห์พูดออกมาแทนที่จะโรแมนติก
แทนที่จะน้ำตาไหลมากอดเขาไว้แน่น ๆ
แต่ดูเอา!
แถมด่ากูไอ้แก่อีก
แกร็ก! ผลักประตูเข้ามาเห็นคนหัวเราะน่าระรื่นจนน้ำตาคลอหน้าแดง
หันมามองหน้าเขายกมือปิดปากขำไม่สำนึก
ไม่เจียมตัวด้วยว่าจะเจออะไร
“ได้ดิเพิร์ล อย่าหาว่าพี่ใจร้ายแล้วกัน”
“ลงโทษเพิร์ลแรง ๆ เลยนะ”
ไม่กลัวกูเลย ท้าทายกูเข้าไป
แต่หนูคงไม่รู้ ว่าห้องพี่มีของเล่นใหม
