คนมีเจตนาหลอกเด็กน้อยในวันนั้น กลายเป็นผู้ประสบภัยในวันนี้ สามวันแล้วที่เขาที่ไม่ได้นอนร่วมห้องกับเมียเด็ก สามวันแล้วที่เมียเด็กทำเอาเขาปวดหัวและอารมณ์ร้อนเหมือนไฟ
“ครอบครัวของพี่”
“ไม่ได้กีดกันเรื่องของเรา”
คำนั้นที่หลุดออกจากปาก ใบหน้าสวยที่ซบอกพร้อมน้ำตาก็ผละออก มองหน้าเขานิ่ง
นิ่งแบบนิ่งมาก
นิ่งเกินอายุทำเอาคนแก่กว่าที่มุมปากยกยิ้มขำก่อนหน้าถึงกับยิ้มแห้ง
“อ๋อ”
อ๋อคำเดียว ลุกเดินเข้าห้องนอนไป ปิดตัวเองขังไว้
พลาดที่ไขเข้าไปหาครั้งก่อนลืมเอากุญแจสำรองออกมา ทำให้เปิดเข้าไปในครั้งนี้ไม่ได้
ยืนเคาะยืนเรียกนานสองนาน
เงียบ ไม่ตอบรับ
ผ่านไปนานต้องยอมแพ้เดินไปนั่งรอ
รอเท่าไหร่ก็ไม่ออกมา
ถึงเวลากินข้าวเรียกก็ไม่ออก หายเงียบอยู่ในนั้น
“พี่ขอโทษ”
“พี่ยังไม่ได้พูดสักคำไม่ใช่หรอ ว่าครอบครัวพี่กีดกันและไม่ยอมรับ”
ทั้งเป็นฝ่ายยอมรับผิด โยนความไม่ผิดออก
แต่เธอก็ไม่ยอมเปิดประตูให้
