คนร่าเริงไม่ได้หมายความว่าเศร้าเสียใจไม่เป็น แล้วคนร่าเริงแบบนี้เวลาเศร้าก็ดิ่งไม่น้อยเลยเหมือนกัน
เพิร์ลที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึก บนเตียงคุ้นเคย ห้องคุ้นชิน แต่กลับว่างเปล่าและไม่มีอะไรเหมือนเดิม
ทุกอย่างมันแค่เรื่องหลอกลวง ทุกอย่างมันแค่เกมแก้แค้นที่เขาจงใจเล่นกับคนโง่อย่างเธอ
ต่อหน้าเขาอาจจะปากดี แต่พออยู่คนเดียวก็มีเพียงน้ำตาไหลออกมาประจานความอ่อนแอและพ่ายแพ้
สุดท้ายก็ทำได้เพียงแบกร่างหนักอึ้ง หอบเสื้อผ้าข้าวของกลับห้องตัวเองคืนกลางดึก แล้วจมอยู่กับความเสียใจลำพัง พร้อมกับใจที่อาวรณ์วันเวลาเก่า ๆ ที่เหมือนเขารักเธอ
ส่วนเธอ
รักเขาด้วยใจจริง รักมากจนต้องมานั่งเสียน้ำตาเหมือนคนบ้าแบบนี้
จบแล้ว ความรักที่เคยยิ้มได้ และมีความสุข
ตอนนี้ กลายเป็นความรักที่ขมขื่นและมีแต่น้ำตา
“ฮึก! รักได้ เพิร์ลก็เลิกรักได้เหมือนกัน” ยกมือเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง
แม้ดวงตาจะบวมช้ำจากการร้องไห้ถึงสองวัน
