เมสันระบายยิ้มออกมา ยกมือขึ้นลูบศีรษะของมัทนาอย่างเอ็นดู “รักก็บอกเจ้าแมทมันสิครับ ถ้าบอกออกไป พี่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้น่าจะดีขึ้นนะครับ”
“คงไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกค่ะ เขาไม่ยอมอยู่ใกล้มัทเลย ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมา เย็นชาราวกับคนไม่รู้จักกันมาก่อน”
คิ้วของเมสันเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมา “คงเป็นเพราะคำสั่งจากหมอหรือเปล่าครับ”
“คะ?”
“หมอเจ้าของไข้ของน้องมัทน่ะ สั่งไม่ให้นายแมทมีอะไรกับน้องมัทเจ็ดวันหลังออกจากโรงพยาบาล”
คนตัวเล็กหน้าแดงระเรื่อ ดวงตาเต็มไปด้วยความแคลงใจ “มีแบบนี้ด้วยเหรอคะ”
“ก็ที่น้องมัทป่วยก็เพราะนายแมทไม่ใช่หรือ”
“คือ…”
มัทนาก้มหน้าหลบสายตาของเมสัน
“อีกสองวันก็จะครบเจ็ดวันแล้ว งั้นน้องมัทคอยดูก็ได้ว่านายแมทจะเลิกเย็นชาไหม”
มัทนาผงกศีรษะรับน้อยๆ ดวงหน้าเริ่มมีรอยยิ้ม ถ้าสาเหตุเป็นอย่างที่เมสันพูดจริงๆ หล่อนก็พอจะเข้าใจเขาอยู่ “เอ่อ...ค่ะพี่ไมค์”
“งั้นพี่ขอตัวไป
