สามวันต่อมา ดลกรก็มาส่งมัทนาที่สนามบิน ร้องห่มร้องไห้ราวกับเพื่อนชะนีสาวจะลาไปตาย
“เดินทางปลอดภัยนะแก...”
“ขอบใจแก แต่ไม่ต้องร้องไห้ขนาดนี้ก็ได้ เดี๋ยวฉันก็กลับมา”
ดลกรยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ “ก็ฉันเป็นห่วงแกนี่ ไม่อยากให้แกเดินทางไปไหนไกลๆ”
“เดี๋ยวฉันก็มาแล้ว แกไม่ต้องร้องแล้วนะนัตตี้”
“อืม”
มัทนาเองก็น้ำตาซึม แต่พยายามฝืนยิ้มแย้มทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่เป็นไรเอาไว้
“ถ้าพ่อกลับมาจากต่างจังหวัด ฝากแกดูแลให้หน่อยนะ”
“อืม ฉันจะดูแลให้อย่างดี แกก็สู้ๆ นะ ขอให้สมหวังกับคุณแมทธิวสุดหล่อเร็วๆ”
พอได้ยินชื่อของแมทธิว มัทนาก็อดหวาดหวั่นไม่ได้ “ฉันก็ยังไม่รู้ชะตากรรมเลยว่าผลมันจะออกมาแบบไหน”
“ไม่เป็นไรแก แค่แกพยายาม ผลมันจะออกมาบวกหรือลบก็ช่างมันเถอะ แกจะได้ไม่มีอะไรติดค้างในใจไง”
“อืม” คราวนี้เป็นมัทนาบ้างที่ผงกศีรษะตอบรับ “งั้นแกนั่งรอฉันตรงนี้ เดี๋ยวฉันไปเช็กอินก่อน”
“โอเค งั้นฉันนั่
