เกือบสามชั่วโมงเลยทีเดียวที่ฟินิกซ์และมิรินเดินเที่ยวชมวัดร่องขุน
“ถ้าคุณชอบผมจะพามาอีกบ่อยๆ” ฟินิกซ์พูดขึ้นเมื่อขับรถออกจากวัดร่องขุนมาได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
“ฉันชอบค่ะ แต่คงไม่รบกวนคุณบ่อยๆ หรอก ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะมาเอง”
รถที่นั่งอยู่กระตุก ก่อนที่คนขับรถจะหันมาจ้องหน้าหล่อน “ถ้าจะออกมานอกไร่ชา ผมต้องมาด้วย ห้ามมาคนเดียวเด็ดขาด”
“ทำไมล่ะคะ ฉันจะไม่มีอิสระเลยหรือไง”
“ก็แล้วแต่คุณจะคิดครับ แต่ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน ผมจะต้องไปอยู่ข้างๆ เป็นอันเข้าใจนะครับ”
“ไม่เข้าใจหรอกค่ะ” มิรินมองคนตัวโตอย่างตัดพ้อ “แต่ก็คงไม่มีสิทธิ์คัดค้าน ใช่ไหมล่ะคะ”
ฟินิกซ์ไม่ได้ตอบ แต่เลือกที่จะขับรถไปเงียบๆ จนทั้งรถเต็มไปด้วยความสงัดจนน่าอึดอัด และแน่นอนว่ามิรินทนได้ไม่นาน
“เรากำลังจะกลับกันใช่ไหมคะ”
“คุณอยากไปไหนอีกหรือเปล่าล่ะ”
หญิงสาวส่ายหน้าน้อยๆ “ไม่ค่ะ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว รู้สึกเพลียๆ”
ชายหนุ่มพยัก
