“ขอฉันเข้าไปหน่อยได้ไหมคะ” มิรินเคาะประตูห้องนอนและเอ่ยขออนุญาตกับเจ้าของห้อง
“เข้ามาเถอะ ผมไม่ได้ล็อกประตู”
หล่อนก้าวเข้าไปภายในห้องนอน ปิดประตูลงเบาๆ และเดินไปหยุดที่ด้านหลังของฟินิกซ์ เขากำลังจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง แผ่นหลังของเขาที่ใกล้แสนใกล้นักหนา ทำไมความรู้สึกถึงได้ร้องบอกว่ามันไกลเหลือเกิน
หรือว่าเจ้าของของเขากลับมาทวงสิทธิ์แล้วกันนะ?
แม้จะรู้สึกหมองเศร้า แต่มิรินก็จำต้องสะกดกลั้นมันเอาไว้
“ผู้หญิงคนนั้นเป็น...”
“ขวัญตา อดีตภรรยาของผมเอง”
“ถ้าคุณยังรักเธออยู่... ฉันก็ยินดี...”
ในที่สุดเขาก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับหล่อน
“คุณเป็นแค่เมียขัดดอกเท่านั้น อย่ามาเสนอความคิดเห็นหน่อยเลย ผมจะทำยังไงมันก็เรื่องของผม”
มิรินตกใจกับคำต่อว่าของเขาจนน้ำตาร่วง “ฉันก็แค่... ไม่อยากให้คุณรู้สึกอึดอัดเท่านั้นเอง” สะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวด “ฉันก็แค่... อยากจะให้คุณได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก...
