เช้าวันถัดมา
"โอ๊ย! ไม่ไหวเลย เดินแทบจะไม่ได้"
ฉันบ่นอุบอิบขึ้นพร้อมกับเบ้หน้าออกมา ตอนนี้เป็นเวลาเกือบบ่ายสอง ฉันที่เพิ่งกินข้าวอิ่มกำลังจะยกจานไปล้างกลับต้องรีบวางจานสปาเกตตีที่กินหมดแล้วลงบนโต๊ะกลมหน้าโซฟาดังเดิม ฉันค่อย ๆ หย่อนก้นลงบนโซฟากว้าง เพราะทันทีที่ฉันขยับร่างกาย ความเจ็บแสบที่พุ่งเข้ามาในความรู้สึกแทบจะทุกส่วน
"วางไว้นั่นแหละ เดี๋ยวเอาไปเก็บให้เอง" เสียงของสาเหตุที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้เดินสาวเท้าออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสบายใจ พี่พายุเปลือยท่อนบนแบบที่เขาชอบทำ ส่วนท่อนล่างก็ใส่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว เดินวนไปวนมาด้วยสภาพน่าไม่อายแบบนี้ทั้งวัน
คนตัวสูงเดินเข้ามาหยิบจานสปาเกตตีของฉัน แล้วก็พลางเอ่ยถามฉันไปด้วย
"เจ็บขนาดนี้จะไปรับลูกไหวไหม" ลูกที่ว่าคือแครอทแมวน้อยที่ฉันเก็บมาเลี้ยงเมื่อประมาณสองเดือนก่อนหน้า คือเมื่อไม่กี่วันก่อนฉันพาแครอทไปหาหมอที่โรงพยาบาล
