กำราบรัก [พี่พายุ] 06 ไม่ตอบเพราะลืม?
1550 คำ
"วันนี้ตื่นสายเหรอวะ" ภูผาหันไปกระซิบถามพายุที่นั่งอยู่ด้านข้างขึ้นอย่างชวนคุย หลังจากที่พายุเพิ่งเดินเข้าห้องเรียนมาทางประตูด้านหลัง
"นิดหน่อย" พายุหันไปตอบกลับคำถามของภูผา พอพูดจบเขาก็ดึงสายตาของตัวเองกลับมาจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ในมือ ส่วนมืออีกข้างก็ล้วงไปหยิบหูฟังไร้สายในกระเป๋ากางเกงมาสวมใส่
"มาก็สาย เสือกไม่ตั้งใจเรียนอีก" เสียงทุ้มของภูผาดังเข้ามากระทบหูของพายุอย่างตั้งใจให้ได้ยิน ดวงตาคมของพายุจึงเลื่อนไปมองเพื่อนสนิทตัวเองอีกครั้ง
"จะด่ากู ก็ทำตัวให้มันดีกว่ากูหน่อย"
"กูทำไร?" ภูผาเลิกคิ้วถามเพื่อนตัวเองกลับ
"หน้าจอโทรศัพท์โชว์รูปผู้หญิงขนาดนั้น ตั้งใจเรียนพ่อมึงอ้อ?" พายุพูดพร้อมกับหลุบสายตามองที่หน้าจอโทรศัพท์ของภูผาที่แสดงภาพผู้หญิงใส่ชุดบิกินีสีดำโพสท่าเซ็กซี่อยู่อย่างชัดเจน
"ไอ้สัสนี่ขี้เสือกฉิบหาย" ภูผารีบคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ในทันที ท่าทางของเขาที่ดูหวงแหนผู้หญิงคนในรูปเมื่อกี้ ทำให้พายุที่สังเกตได้เอ่ยถามกลับอย่างสงสัย
"ใคร? มีออกลูกหวงด้วย"
"ไม่ต้องเสือก!" ภูผาสวนตอบพายุเสียงแข็ง ซึ่งพายุที่ได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรเพื่อนตัวเองต่อ เขาดึงสายตาของตัวเองกลับมาและจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง นิ้วแกร่งกดเข้าไปเช็กข้อความในไลน์ที่ตัวเองส่งไปหาใครบางคน ทว่ามันยังเงียบไร้การตอบกลับ แต่สถานะของข้อความมันขึ้นว่าเจ้าขาได้อ่านข้อความของเขาแล้ว
"หึ" พอเห็นข้อความที่ถูกเมินของตัวเอง มุมปากหนาของพายุก็ยกยิ้มขึ้นอย่างชอบใจ
เพราะกับอะไรที่ไม่สนใจเขา มันยิ่งทำให้เขาอยากได้
12:30
"โห แถวยาวขนาดนี้ชาติไหนจะได้กินล่ะเนี่ย" เสียงหวานของเจ้าขาพูดขึ้นด้วยสีหน้าหงอย ๆ เพราะว่าเธอตั้งใจจะมากินชาเขียวปั่นร้านโปรดใต้ตึกคณะบริหาร แต่เนื่องจากเธอเลิกเรียนสายกว่าปกติประจวบกับตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงพอดี ทำให้มีนักศึกษาเยอะมากเป็นพิเศษ
"เยอะจริง ฉันว่าหาร้านอื่นเถอะ รอร้านนี้หกโมงเย็นก็ยังไม่ได้กิน" เนียน่าเอ่ย
"แกมีร้านแนะนำไหมอะ ปกติฉันกินแต่ร้านนี้ ถ้าร้านอื่นไม่รู้เลยว่าร้านไหนมันอร่อยบ้างอะ" เจ้าขาถาม
"เราเดินไปร้านชานมตรงคณะวิศวะไหม ร้านนั้นมีแต่คนบอกว่าอร่อยนะ"
"อร่อยไม่ใช่คนจะเยอะกว่าร้านนี้เหรอ…ว่าแต่ร้านนั้นเขาขายขาเขียวปั่นไหมอะ"
"ขายดิ ลองไปดูก่อนไหม? คนอาจจะไม่เยอะก็ได้" เนียน่าเอ่ยชวน เจ้าขาที่ได้ยินจึงค่อย ๆ พยักหน้าตอบกลับเพื่อนสนิทตัวเองไปว่า
"อืม ไปก็ได้"
ว่าจบหญิงสาวทั้งสองคนก็พากันเดินไปตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่อยู่อีกฝั่งของตึกคณะบริหาร ที่ระยะทางไม่ไกลจากกันมากเท่าไหร่นัก ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานทั้งสองคนก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านชานมที่ตั้งอยู่ด้านหน้าตึกของคณะวิศวะ
"หู้ย! คณะนี้มันอะไรกันเนี่ย มีแต่หนุ่มหล่อหน้าตาดี ๆ" เสียงเนียน่าพูดขึ้นพร้อมกับดวงตากลมของหญิงสาวกวาดมองไปที่ลานวิศวะใต้ตึกเรียนที่มันเต็มไปด้วยเหล่านักศึกชายใส่เสื้อช็อปดูดี ซึ่งคำพูดของเพื่อนสนิทก็ทำให้เจ้าขาหันไปมองตาม
"นั่นสิเนอะ ทั้งสูง ขาว หุ่นก็ดี" เจ้าขาพูดเสริมพร้อมกับไล่มองไปยังเหล่านักศึกษาชายที่นั่งอยู่ด้วยสายตาหวานเยิ้ม จนกระทั่งดวงตากลมของเธอไปสะดุดเข้ากับชายตัวสูงใบหน้าหล่อโดดเด่ดที่กำลังยืนพ่นควันบุหรี่ออกจากปากและจ้องมองเธออยู่
"พี่พายุนี่" เจ้าขาพูดขึ้นอุบอิบเสียงเบา ก่อนจะรีบดึงสายตาของตัวเองกลับมามองเมนูที่ตั้งอยู่หน้าร้านชา
"พี่เขาชอบจ้องมองคนอื่นเป็นงานอดิเรกรึไง"
"ฮะ? อะไรเล็ก ๆ นะ" เนียน่าพูดขึ้นพร้อมกับจ้องมอหน้าเจ้าขาอย่างสงสัย
"ฮะ?!"
"ก็เมื่อกี้เธอพูดอะไรไม่รู้เล็ก ๆ สักอย่าง พูดกับฉันเหรอ?" เนียน่าถามย้ำ
"อะ อ้อ เปล่า! คือฉันพูดกับตัวเองน่ะ ว่าวันนี้กินแก้วเล็กหรือแก้วใหญ่ดี" เจ้าขาเอ่ยอธิบายอย่างไม่จริง ก่อนจะยกยิ้มแห้ง ๆ ให้กับเนียน่า ซึ่งเนียน่าที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้ติดใจอะไร
"รับอะไรดีคะ?" เสียงพนักงานที่อยู่ในร้านดังขึ้น ทำให้สองสาวที่กำลังสนทนากันอยู่หันไปมองและเป็นฝ่ายเจ้าขาที่เอ่ยขึ้นตอบ
"หนูเอาชาเขียวปั่นแก้วใหญ่ หนึ่งแก้วค่ะ"
"ความหวานระดับไหนดีคะ"
"เอาหวานปกติเลยค่ะ" เจ้าขายิ้มบอก จากนั้นก็หันไปถามเนียน่าต่อว่า "แกจะกินอะไรอะ?"
"เอาชาไทย แก้วใหญ่ หวานปกติเหมือนกันค่ะ" เนียน่าฉีกยิ้มเอ่ยพูด ขณะเดียวกันมือของเธอก็กำลังควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพาย แต่มันกลับไม่พบ
"ซวยแล้ว! เจ้าขาฉันว่าฉันลืมโทรศัพท์ไว้บนห้องเรียนคลาสเมื่อกี้แน่เลยอะ"
"อ้าว ทำไงอะทีนี้"
"ก็ต้องกลับไปเอาน่ะสิ" เนียน่าพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะเธอกลัวว่าจะมีคนมาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองไป "ฉันฝากเธอเอาชานมไปให้ได้ไหมอะเจ้าขา ฉันว่าจะวิ่งกลับไปเอาโทรศัพท์ที่ห้องก่อน"
"ได้ ๆ"
"โอเค ยังไงถ้าได้โทรศัพท์แล้วเดี๋ยวทักหานะ"
"อืม ได้เลย" เจ้าขาขานตอบพร้อมกับพยักหน้าไปในเวลาเดียวกัน จากนั้นเนียน่ารีบสาวเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปในทันที ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงเจ้าขาที่ยืนรอออร์เดอร์ที่สั่งไว้เพียงคนเดียว
ไม่นานคนตัวเล็กก็เดินถุงชาเขียวปั่นกับชาไทยและกำลังจะสาวเท้าเดินกลับไปที่ตึกเรียนคณะตัวเอง ซึ่งเจ้าขาเลือกเดินอ้อมมาทางด้านหลังตึกคณะวิศวะเพราะเห็นว่าคนน้อยกว่าทางด้านหน้า
แต่ขณะที่สองเท้าเล็กกำลังก้าวเดินอยู่นั้นเอง เธอก็ต้องชะงักเมื่อเจอเข้ากับร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังยืนเอาเท้าเหยียบก้นบุหรี่อยู่ จากนั้นเจ้าของร่างแกร่งก็เงยหน้ามามองเธอ
"สวัสดีค่ะพี่พายุ" เจ้าขาเดินเข้าไปทักทายตามมารยาท เพราะจะให้เดินผ่านคนที่คอยช่วยเหลือตัวเองอยู่หลายครั้งมันก็ยังไงอยู่
"เธอก็ดูไม่ได้ยุ่ง แต่ทำไมถึงไม่ตอบข้อความของฉันกันนะ" ทว่าการตอบกลับของพายุทำให้รอยยิ้มบาง ๆ ของเจ้าขาต้องหุบลงในทันที
"จริงด้วย เมื่อเช้าพี่ทักมาหาเจ้าขานี่ คือเจ้าขาเปิดอ่านตอนเรียนอยู่ ว่าจะตอบแต่ลืมไปเลยค่ะ"
"ลืม?"
"ค่ะ ตอนนั้นเจ้าขาเรียนอยู่"
"…" พายุที่ได้ยินก็นิ่ง นิ่งจนเจ้าขารู้สึกว่าเขาอาจจะกำลังโกรธ
"โกรธเหรอคะ?"
"ทำไมฉันต้องโกรธ?" พายุเลิกคิ้วถามคนตัวเล็กด้านหน้ากลับ
"ก็นั่นน่ะสิคะ แค่ลืมตอบข้อความเองทำไมพี่ต้องโกรธด้วย"
"ฉันไม่ได้โกรธ แค่อยากรู้ว่าเธอเป็นคนรักษาคำพูดไหม"
"แค่เลี้ยงข้าวเอง เจ้าขาไม่โกหกหรอกค่ะ" เสียงหวานพูดตอบอย่างเจื้อยแจ้วตามนิสัย "งั้นเย็นนี้พี่ว่างไหมคะ…โอ๊ะ! แต่เรามีไปบาร์กับเนียน่า"
"เย็นนี้เธอไม่ว่าง?" พายุเอ่ยถามต่อด้วยสายตาที่ดูสนใจไม่มีปกปิด
"ถ้าเย็น ๆ ก็ว่างนะคะ แต่ช่วงค่ำต้องรีบกลับห้องค่ะ"
"ทำไม?"
"เจ้าขาต้องไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ ตกลงไปแล้วด้วย"
"ที่ไหน?" พายุเลิกคิ้วถามเธอต่อ ซึ่งเจ้าขาที่เห็นแบบนั้นก็แสดงสีหน้างุนงงเล็กน้อย แต่เธอก็เอ่ยตอบกลับไป
"ร้าน Truth or Dare ค่ะ ว่าแต่พี่ถามทำไมคะ?"
พายุไม่ได้ตอบคำถามของเจ้าขา แต่เขาเอ่ยพูดกับเธอด้วยสีหน้าที่เหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรว่า "งั้นว่างวันไหนก็ทักมาแล้วกัน"
"ได้เลยค่ะ ยังไงเดี๋ยวเจ้าขาทักไปหานะคะ" เจ้าขายิ้มบอก ซึ่งพอพายุได้ยินแบบนั้นเขาก็สาวเท้าไปหาเจ้าขาและโน้มตัวเข้าไปใกล้ ๆ เธอ
"ทักมาให้จริง ไม่ใช่เอะอะลืม ทำตัวเหมือนพวกความจำสั้น" เขาพูด ขณะที่ดวงตาคมก็จ้องมองใบหน้าหวานอย่างไม่ละสายตา
"ระ รู้แล้วค่ะ พี่ถอยออกไปก่อนได้ไหม" เจ้าขาตอบด้วยท่าทางอึกอัก พร้อมกับถอยเท้าออกมาเล็กน้อย เพราะระยะของความใกล้ชิดในตอนนี้มันทำให้เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ที่พายุโน้มตัวมาหาเธอใกล้ ๆ จนได้กลิ่นกายหอมสดชื่นปะปนมากับกลิ่นบุหรี่อ่อน ๆ ของเขา
"ถ้าเธอไม่ทักหา ฉันจะไปทวงเองถึงที่ เข้าใจ?"
"ขะ เข้าใจแล้วค่ะ"
- ผู้เขียน
