“คุณน่ารักนะ”
เธออ้าปากหวอ แอบเขิน ใจเต้นรัว ทำตัวไม่ถูก หากเขารู้ว่าเธอแอบปิ๊งเขาตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก เขาจะหาว่าเธอเป็นนางเงือกจอมหื่นมั้ยนะ
“มุกมัจฉา!”
เธอเบิกตาโต “คุณรู้ชื่อฉันได้ไงคะ”
“ผมจำได้ ป้ายชื่อที่ติดอยู่บนเสื้อคุณไง”
ก็นั่นน่ะสิ ..พนักงานเสิร์ฟมีตั้งหลายคน แล้วทำไมถึงจำชื่อเธอได้ล่ะ
“หน้าซีดเชียว กลัวผมจะแฉเรื่องคุณรึไง”
เธอส่ายหน้า “ไม่กลัวค่ะ เพราะยังไงฉันก็ต้องร่ายมนต์ลบความทรงจำของคุณช่วงที่เราอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว เมื่อคุณกลับไป คุณจะลืมเรื่องฉันค่ะ”
“งั้นเหรอ” พอได้ฟังแล้วทำไมรู้สึกไม่สบายใจนะ ทำไมนะ ..ทำไมถึงไม่อยากลืมเธอ “อืม..พวกคุณมีกันเยอะมั้ย ..แบบว่า นอกจากคุณ ยังมีเงือกคนอื่นๆ อีกรึเปล่า”
“ถ้าลงไปลึกกว่านี้ ..ที่ใต้ก้นทะเล จะมีเมืองเล็กๆ ซ่อนอยู่ใต้แท่นหินยักษ์ค่ะ เราเรียกเมืองนั้นว่า ‘ลิตเติ้ล อันดามันซิตี้’ ชาวเงือกในทะเลนี้มีไม่เยอะนักค่ะ ร
