ตอนที่ 46 บทส่งท้าย
ในที่สุดโชคชะตาก็ได้ลิขิตให้กลับมาพบกันอีกครั้ง
หลังจากผ่านงานศพของหลินซานซานไปเพียงสามวัน จื่อรุ่ยก็ได้แต่เก็บตัวเงียบอยู่ภายในห้อง ไม่ให้ผู้ใดพบ เขารู้เพียงแค่ว่าหลินซานซานตายเพื่อปกป้องเขาเอาไว้ จึงได้แต่โทษตัวเอง ว่าเป็นสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด ไม่อาจทำใจได้
พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า หนึ่งจิตบังเกิดความโลภ ประตูอุปสรรคล้านบานต่างเปิดรอรับ ชีวิตของคนเราต้องมียี่สิบความลำบาก หนึ่งในนั้นคือ ความลำบากจากการละทิ้งความตาย ไม่อยากให้ตนตาย และไม่อยากให้คนที่รักตาย แต่จะทำอย่างไรได้ การเกิดและตาย ย่อมมีเหตุผลในตัวเอง ทุกสรรพสิ่งล้วนมีวัฎจักร….
(มาจากธรรมะบทที่ 42 ของพระพุทธเจ้า)
ผ่านไปครู่หนึ่ง เชาเย่ก็ได้เดินเข้ามายังตำหนักจื่อรุ่ย เมื่อนางเห็นสภาพขององค์ชายสาม นางจึงถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความหนักใจ
“องค์ชาย…”
จื่อรุ่ยหันขวับปรายตามองนางด้วยความประหลาดใจ
“เข้ามาได้อย่
