ตอนที่ 37
หลุมศพ….มีไว้พึงระลึกถึง….มิใช่มีไว้ให้จมปรัก
ณ ห้องอาบน้ำสตรี
ตอนนี้ฉันแช่ตัวอยู่อ่างน้ำ แม้จะรู้สึกหนาว แต่ก็ยังอยากจะแช่ เพราะไม่อยากไปพบเจอหน้าใครตอนนี้ ก้มลงมองร่างกายของตัวเองก็มีแต่รอยประทับที่จื่อรุ่ยได้ฝากเอาไว้
ฉันอยากจะตีตัวเองจริง ๆ สัญญาว่าต่อจากนี้จะไม่เมาอีกแล้ว
“พระชายา ต้องออกเดินทางแล้วเจ้าค่ะ ออกมาแต่งตัวเถิด” แม่นางน้อยเมื่อวานเรียกฉันอยู่ด้านนอก
นางเป็นลูกสาวของเถ้าแก่โรงเตี๊ยม แม้อายุจะถึงวัยออกเรือน แต่นางกลับไม่แต่ง นางยังอยากชื่นชมบุรุษรูปงามให้ทั่วสี่แคว้น สี่เมือง
“เฮ้อ” ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ ลุกออกมาจากอ่างน้ำ
“พระชายาให้ข้าน้อยช่วยแต่งตัวหรือไม่เจ้าคะ”
“มะ ไม่ต้อง” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก เข้ามาก็เห็นรอยประทับทั่วตัวหมดพอดีสิ ทีนี้รู้กันทั้งเมืองแน่
ฉันหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ขึ้นมาสวม เพราะชินแล้วกับการแต่งกายของที่นี่ จากที่แต่งตัวเสร็จฉันก็ได
