ตอนที่ 31 แผนการอันแยบยล
ฉันเดินนำจื่อรุ่ยออกมา ขึ้นภูเขาด้วยความเหนื่อยล้า แถมยังต้องแบกขวดยาขนาดใหญ่อีก ลำพังดอกเชาชุ่ยที่บดมา มันไม่หนักเท่าไหร่หรอก แต่ขวดยานี่สิ หนักพอ ๆ กับแจกันที่ทำจากหินอ่ะ
“เฮ้อ” ฉันถอนหายใจออกมา ปาดเหงื่อเป็นเม็ด ๆ ที่ผุดออกมาจากใบหน้า ทั้งเหนื่อยทั้งร้อน เมื่อวานฝนตกทั้งวัน วันนี้ร้อนเหมือนซ้อมอยู่นรก สรุปแล้วฤดูนี้ป็นฤดูอะไรกันแน่
เมื่อมาถึงทางลงเขาลูกแรก ขาเจ้ากรรมจึงสั่นผับ ๆ เนื่องจากกลัวความสูง ฉันถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว เพื่อรอจื่อรุ่ย ไม่กล้าผยองเจ้าค่ะ กลิ้งตกเขาไปแล้วหนึ่งที หลินหลินผู้นี้จะไม่มีผิดพลาดเป็นครั้งที่สอง
“เหตุใดเจ้าไม่ลงไปเล่า”
จื่อรุ่ยที่พึ่งเดินมาถึงถามออกมา ปกติแล้วเขาคล่องแคล่วว่องไว ไม่รู้ระหว่างทางเล่นอะไร หรือคิดอะไรอยู่ถึงมาช้ากว่าฉันหลายก้าว
“ข้ากลัว”
ฉันตอบเขาด้วยความรู้สึกที่หวาดหวั่น ชะโงกหน้าไปดูทางลงเขา แล้วต้องถอยออกมา
