สะดุดรัก...เมียบำเรอ

โลกกลม

หนึ่งปีต่อมา...

ลูอิสเดินทางมาที่ประเทศไทย โดยเขาเดินทางมาที่นี่เป็นประจำทุกปี เพราะที่นี่เขามีคุณยายของเขาที่รักและเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็ก ยังคงพักอาศัยอยู่ที่ประเทศไทย ท่านไม่ยอมตามครอบครัวของเขาไปอยู่ที่หมู่เกาะเอวาเดรียน ดังนั้นชายหนุ่มจึงต้องบินมาเยี่ยมท่านทุกปี แต่ครั้งนี้เขามาช้ากว่ากำหนดเนื่องจากติดภาระผูกพันเรื่องงานที่เกาะเอเดน

ชายหนุ่มเดินทางมาที่ประเทศไทยครั้งนี้ ในใจเขาก็เผลอคิดไปถึงแม่สาวน้อยชาวไทยที่เคยซื้อไปจากผับ แม้ว่าจะผ่านไปเป็นปีแล้วแต่เขาก็ไม่สามารถลืมแม่สาวสาวน้อยนามว่ากรรัมภาได้ แต่การที่จะให้เขาละเมิดกฏของตนเองแล้วตามหาเธอนั้น ชายหนุ่มก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

และเมื่อเขาเดินทางมาถึงบ้านสวนเมืองนนท์ ที่ติดริมน้ำเจ้าพระยาของคุณคนึงนิจที่เป็นยายของเขา เขาก็รีบตรงเข้าไปหาท่านด้วยความคิดถึงอย่างที่สุด

“หวัดดีครับคุณยาย” ร่างสูงของชายหนุ่มทำตัวราวกับว่าเขาเป็นเด็กอยู่ ตัวโคร่งของเขาตรงเข้าไปกอดคุณคนึงนิจไว้แน่น

“ตาโตทำตัวราวกับเป็นเด็กไปได้” คุณคนึงนิจเรียกชื่อเล่นของลูอิส ซึ่งไม่เคยมีใครรู้ว่าเขามีชื่อเล่นว่าโต

“คุณยายไม่ยอมย้ายไปอยู่กับผมซักที กว่าผมจะเคลียร์งานมาหาคุณยายได้ผมก็คิดถึงคุณยายจะแย่เลยครับ” ลูอิสกล่าวด้วยน้ำเสียงประจบประแจง ทำให้คุณคนึงนิจลอบยิ้มด้วยความเอ็นดู เพราะไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่ปี ลูอิสของเธอก็ยังเหมือนเด็กอยู่ดี

“ยายไม่ไปหรอกลูก มันไม่ชิน ยายอยู่ของยายมาตั้งแต่เกิด ไอ้ครั้นจะให้พลัดบ้านตอนแก่ยายก็คงไม่เอาหรอกลูก” คุณคนึงนิจตอบตามที่ท่านรู้สึกจริงๆ เพราะท่านรักบ้านริมน้ำแห่งนี้มาก หากให้ท่านไปอยู่ที่หมู่เกาะเอวาเดรียนท่านคงจะคิดถึงที่นี่แทบขาดใจเป็นอย่างแน่

“นานแค่ไหนคุณยายก็ไม่เปลี่ยนใจเลยนะครับ นี่ผมตามตื้อคุณยายมาไม่รู้กี่ปี คุณยายก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน” ลูอิสเอ่ยด้วยความรู้สึกผิดหวัง แต่ไม่เป็นไรเขาชินกับคำตอบของคุณคนึงนิจแล้ว ดังนั้นคนที่ต้องเดินทางมาเยี่ยมท่านที่นี่บ่อยๆ ก็คือเขานั่นเอง

“เอาน่า ยายอยู่ที่ไหนยายก็คิดถึงโตเหมือนเดิมนั่นแหล่ะ ว่าแต่ว่ากลับมาปีนี้พาหลานสะใภ้มาให้ยายด้วยมั้ย “คุณคนึงนิจเอ่ยเรื่องที่เธอเคยถามไถ่ลูอิสอยู่ตลอดเวลา เพราะปีนี้ชายหนุ่มก็ยี่สิบเก้าปีแล้ว แต่คุณน้ำฝนมารดาของคุณลูอิสบอกคุณคนึงนิจว่าลูอิสยังไม่มีผู้หญิงคนไหนพามาแนะนำตัวเลย ซึ่งตอนนี้คุณคนึงนิจก็เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง ท่านอยากจะเห็นเหลนตัวน้อย ซึ่งเป็นลูกของลูอิสแล้ว

“โถ่คุณยายครับ ของแบบนี้มันต้องใจเย็นๆ ผมยังไม่รีบหรอกครับ” ลูอิสกล่าวด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ เขาจะต้องพยายามหาทางบ่ายเบี่ยง เพราะทุกครั้งที่เขามาที่นี่ คุณคนึงนิจก็ต้องถามเรื่องนี้อยู่ตลอด