สิบกว่าวันแล้วสินะ ที่เขาไม่ได้เห็นหน้าตันหยง...
หัสบรรณบอกตัวเองในอก ขณะยืนมองดวงหน้างามของตันหยงนิ่ง สิบกว่าวันทำให้เจ้าหล่อนสวยขึ้น เป็นสาวสะพรั่งขึ้นถึงขนาดนี้เชียวหรือ
นัยน์ตาคมกริบสีคืนเดือนดับหรี่แคบมองตวัดไปทั่วทั้งร่างอรชรที่ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้า โดยที่ข้อมือเล็กถูกเชือกสีขาวเส้นใหญ่พันธนาการเอาไว้ แม้เสื้อตัวนี้จะใหญ่โคร่งไปสักหน่อย แต่มันก็ไม่อาจจะปกปิดความอวบอิ่มของเจ้าหล่อนแก่สายตาของเขาได้เลย
บ้าฉิบ... ทำไมเขาจะต้องมารู้สึกหิวกระหายแม่นี่ด้วยนะ หล่อนมันเป็นเด็กน่ารำคาญ น่าเบื่อ และเขาก็วิ่งหนีมาตลอดไม่ใช่หรือ
ศีรษะทุยทะนงสะบัดไปมาน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงห้าวกระด้าง
“มีแผนชั่วอะไรอยู่ในหัวอีกล่ะ ตันหยง”
ตันหยงมองผู้ชายตัวใหญ่หล่อระเบิดตรงหน้าด้วยสายตาเขียวปั้ด แม้จะยังรักยังอาลัยอาวรณ์เขาอยู่ไม่คลาย แต่ก็จำต้องซ่อนมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด
“บอกให้คนของนายปล่อยฉันเล
