ตันหยงอ้าปากค้าง เพราะยังไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาพูด แต่ไม่นานก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งชัดเจน เมื่อกลีบปากอิ่มที่เผลออยู่ของหล่อนถูกปากสวยจัดของหัสบรรณบดขยี้ลงมาหาอย่างดุดัน ดุเดือด ท่ามกลางเสียงร้องอุทานด้วยความตกใจของคนงานที่อยู่ในเหตุการณ์
หล่อนพยายามดิ้นรน ส่ายหน้าหนี แต่สตรีตัวเล็กๆ ที่มือถูกมัดไพล่หลังเอาไว้อย่างหล่อนหรือจะไปสู้แรงของโคถึกที่กำลังพิโรธได้ สุดท้ายก็จำต้องยืนให้เขาจูบอย่างป่าเถื่อนจนสาแก่ใจ หยาดน้ำตาไหลรินออกมาเป็นสายเมื่อเขาแยกออกห่าง
“คนสารเลว พอใจแล้วสินะ”
หัสบรรณหัวเราะเยาะ ยกหลังมือขึ้นเช็ดปากตัวเอง
“ความจริงน่ะยังหรอก แต่ฉันสงสารคนงานของฉันน่ะ เลยไม่อยากทำต่อ”
“ไม่เป็นไรครับคุณหัส ทำต่อได้เลยครับ พวกผมชอบดูครับ”
คำพูดของคนงานทำให้ตันหยงอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่คนใจร้ายกลับหัวเราะร่วนอย่างสะใจ แถมยังซัดหล่อนต่ออย่างไม่ปรานี
“อย่าดูเลย เสียเวลาเปล่าๆ แม่นี่ก็เหมือ
