“อะไรอีกนะพี่แพร”
“อ๋อ... ฮะแฮ่มๆ ฉันน่ะแค่กระดิกนิ้วอรก็รีบเปิดประตูห้องแทบไม่ทันแล้ว”
“จริงด้วยพี่แพร แต่เท่าที่เห็นใครนะพี่แพร เมียโยนหมอนออกมานอกห้อง ให้นอนตากยุงทั้งคืน”
“ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร”
“ไอ้แพร ไอ้ภู แกอยากตายใช่ไหม”
เสียงกัดฟันกรอดๆ ของพี่ชายทำให้เพียงแพรกับภูวดลถอยหนีล้อเลียนพี่ชายที่ชอบทำหน้าโหดแต่ ‘กลัวเมีย’ จะแย่
“ยังไม่อยากตาย แพรยังหาสามีไม่ได้”
“ผมก็ยังเรียนไม่จบ ยังไม่มีเมีย”
“เรื่องลูกคนเล็กของนายหัวไสวแกอย่าฝันเลยว่าฉันจะช่วย ถึงยัยเด็กนั่นจะดูน่ารักนิสัยดีเหมาะกับแกก็ตาม”
“พี่วัต” ภูวดลหน้างอทันทีที่เจอไม้เด็ดพี่ชาย
“อย่าไปสนเลยภู เดี๋ยวพี่ช่วยเอง ไปดีกว่า คนกลัวเมียๆๆๆ”
“ไอ้น้องเวร”
ภวัตเตะน้องชายและน้องสาวกลางอากาศแต่ไม่โดนเพราะทั้งสองไวเหมือนปรอท ชายหนุ่มหันกลับไปมองประตูห้องอย่างทุกข์ใจ ก่อนจะไปดับความเครียดด้วยการดื่ม...
เพียงแพรและภูวดลส่ายหน้า
