“สรุปว่าแกเลือกยัยเด็กนั่นใช่ไหม ถ้างั้นแกกับฉันตัดขาดกันตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป”
ไสวพูดใส่หน้าก่อนจะเดินหนีออกไปจากห้อง แต่ชะงักเท้าหันมาพูดเสียงเยียบเย็นว่า...
“แกรีบไสหัวเก็บข้าวของไปวันนี้เลย ตอนนี้แกหมดประโยชน์กับฉันแล้ว วานนท์มันกลับมาแล้ว มันคงดูแลกิจการของฉันได้ไม่แพ้แก”
ไสวเดินจากไปพร้อมกับเข่าที่ทรุดลงของไวกูรณ์
ไวกูรณ์คำรามราวกับคนคลั่งเสียสติ กำหมัดชกกำแพงอย่างหนักเพื่อระบายอารมณ์ อะไรก็ตามที่เป็นเรื่องเสี่ยงตาย ท่านจะให้เขาออกหน้า ส่วนน้องๆ ให้นั่งรอใช้เงินอยู่ที่บ้าน ท่านให้เขาแก้แค้นครอบครัวสุทธนนท์ ทั้งๆ ที่ความแค้นในอดีตมันเป็นเรื่องของการแย่งคนรักกันเท่านั้น และมีความแค้นกันมาจนถึงรุ่นลูกจนแทบจะไม่มองหน้ากันเลยด้วยซ้ำ
ไวกูรณ์เดินคอตกออกจากบ้านอย่างอ่อนแรง เขายังมีทรัพย์สินติดกายอยู่บ้าง อย่างน้อยก็มีรถมีบ้านเป็นของตัวเอง ไสวไม่เหลียวแลและไม่คิดจะให้อะไรเขาอีก ชายหน
