“อรคิดว่าน้องแพรเอาตัวรอดได้ค่ะ นี่น้องแพรก็สัญญาไว้ว่าพรุ่งนี้เช้าจะรีบกลับ”
“ระวังนะคะ คุณแพรจะไม่กลับพรุ่งนี้จริงๆ เพราะคุณอรบอกว่าคุณวัตไปหลายวันไม่ใช่เหรอคะกว่าจะกลับ”
“อรเชื่อว่าน้องแพรไม่โกหกอรแน่นอนค่ะ เพราะถ้าโกหก น้องแพรย่อมรู้ดีว่าหลังจากนี้จะโกหกไม่ได้อีก”
“คุณอรน่ารักแบบนี้ไงคะ น้องๆ ของคุณวัตถึงได้รักนักรักหนา”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“เขมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ นะคะ แต่พูดไปพูดมานายหัวไวกูรณ์ก็ดูจะชอบคุณอรมาก ถึงได้แก้แค้นคุณวัตโดยการแกล้งไปจีบคุณดาแทน คุณดาก็ช่างหลงเชื่อ หลงฝ่ายนั้นจนโงหัวไม่ขึ้น แม้แต่คุณวัตคุณดาก็ไม่เกรง”
พีรดาที่เดินเข้าบ้านได้ยินเสียงสนทนาก็ชะงัก หญิงสาวรู้สึกหน้าชาปวดหนึบไปทั้งหัวใจ ไม่เอ่ยถึงก็เจ็บพอแล้วแต่เมื่อได้ยินใครพูดถึงไวกูรณ์ก็ยิ่งเจ็บปวดเข้าไปใหญ่ เมื่อก่อนเธอคิดว่าเขมจิราดูน่าสงสารไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่พี่ชายและพี่สาวกล่าวหา พอคิดทบทวนเรื
