“คิดถึง” เขาบอกเสียงทุ้ม แตกต่างจากใบหน้าดุๆ นั้น
“คะ” เธอขานรับงงๆ ทำให้เขามองอย่างเอ็นดู
“พี่บอกว่าคิดถึงอรไง”
เขาสำทับอีกครั้ง มองสบดวงตากลมโต แล้วหน้าแดงน้อยๆ
“พี่วัต”
อรนภัสมองใบหน้าแดงจัดที่ลามไปถึงใบหูของชายหนุ่มแล้วอดอมยิ้มไม่ได้
“คิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า”
ภวัตกระซิบถามเสียงติดจะพร่าเล็กน้อย ส่วนอรนภัสหัวใจสั่นรัวได้แต่ยืนให้เขากอดเพราะทำอะไรไม่ถูก
“ใครเค้าจะไปคิดถึงกันคะ”
เธอปากแข็งก้มหน้างุดด้วยความอาย ใบหน้าแดงเรื่อร้อนระอุจนรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้
“งั้นแปลว่าคิดถึงมาก”
เขาพูดอย่างมั่นอกมั่นใจจนเธอนึกหมั่นไส้
“บอกว่าไม่สักหน่อย” เธอบ่นอุบชิดอกเขา
“ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้... ปากแข็ง”
ภวัตมีความสุขที่ได้ต่อล่อต่อเถียง
“แล้วผู้ชายล่ะคะ”
อรนภัสเองก็ไม่ต่างกัน เธอมีความสุขที่ได้พูดคุยกับเขาแบบนี้มากกว่าการคุยโทรศัพท์ การได้เห็นหน้าทำให้ความรู้สึกคิดถึงแทบจะจ
