ภวัตแทบทนไม่ไหวที่เห็นอีกฝ่ายยังเล่นละครตบตา
“พี่หนึ่งเลิกโกหกสักทีเถอะค่ะ” พีรดามองไวกูรณ์อย่างตัดพ้อ
“นี่พี่ชายน้องดาต้องโกหกอะไรน้องดาแน่ๆ พี่ไม่เคยโกหกอะไรน้องดาเลย”
“พี่หนึ่งกล้าสาบานไหมล่ะคะ” พีรดาเอ่ยถาม ไวกูรณ์อึ้งไป
“หยุดพล่ามได้แล้ว ยัยดามานี่”
ภวัตเรียกน้องสาวเสียงหนัก พีรดากระชับลูกเอาไว้ในอ้อมอกเดินไปหาพี่ชาย
“พี่ไม่ให้ไป”
เมื่อจะต้องเสียพีรดาไปจริงๆ ไวกูรณ์กลับรู้สึกทนไม่ได้
“พอเถอะค่ะ ในเมื่อพี่หนึ่งไม่ได้ต้องการน้องดามาตั้งแต่แรก ทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่หนึ่งทำไปทั้งหมดก็เพียงเพราะต้องการแก้แค้นบ้านเราเท่านั้น โปรดปล่อยน้องดากับลูกไปเถอะ”
“น้องดาเชื่อคนอื่นมากกว่าพี่เหรอครับ”
“พี่วัตไม่ใช่คนอื่นค่ะ น้องดาได้ยินทุกอย่างที่พี่หนึ่งพูดหมดแล้ว”
“มึงได้ยินหรือยังไอ้หนึ่ง ผู้หญิงเค้าไม่ต้องการมึงแล้ว สะใจจริงโว้ย มึงโดนน้องกูเขี่ยทิ้ง ไม่สนใจไยดีอีก”
ภวัตพูดยั่ว หัวเร
