“ว่าไงจ๊ะ” ภวัตยกมือนิ่มขึ้นมาจุมพิตอย่างแสนรัก
“เรื่องน้องดาพี่วัตจะทำยังไงคะ” เธออดนึกห่วงพีรดาไม่ได้
ภวัตถอนใจก่อนตอบ “แล้วอรคิดว่าพี่ควรทำยังไงดีล่ะ”
“อรรู้ว่าพี่วัตรักน้อง พี่วัตคงมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว แต่บอกอรหน่อยได้ไหมคะ อรเชื่อในการตัดสินใจของพี่วัตค่ะ”
“พี่จะปล่อยยัยดาให้เผชิญกับความจริงของชีวิต การที่จะกักขังเอาไว้ก็มีแต่ทำให้ยัยดาเครียดกว่าเดิม”
อรนภัสจุมพิตแก้มสากของสามีอย่างแสนรักเมื่อได้ยินคำพูดนั้น “ดีแล้วค่ะ อรก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
“นอนเถอะ หรือจะต่อ...”
ภวัตกอดภรรยาแนบอกถามความเห็นอย่างใส่ใจ ดวงตาคมดุที่หม่นเศร้าวาบขึ้นมาในทันที
“แน้...”
อรนภัสบิดเนื้อคนเจ้าเล่ห์ เขาจึงคร่อมทับร่างที่นอนตะแคงข้างอยู่
“แบบนี้แสดงว่าเอาอีก”
ภวัตส่งสายตาเป็นเชิงบอกว่าเธอไม่มีวันปฏิเสธเขาได้
ภวัตเคลื่อนมือลูบไล้ไปทั่ว จุมพิตรอยแผลที่เกิดจากไม้อย่างปลอบประโลม อรนภัสครางหวิวไห
