“พี่วัตรับไม่ได้ใช่ไหม ถึงแพรจะอยู่ไกลแต่รู้ว่ามันเป็นยังไง แล้วที่พูดว่ามันไปนอนกับผู้ชายมา พี่เห็นหรือไง”
เพียงแพรย้อนพี่ชายบ้าง แม้ลึกๆ จะหนักใจกับร่องรอยมากมายบนเรือนร่างของพีรดาที่โผล่พ้นเสื้อออกมา ยังคิดว่าผู้ชายคนนั้นจงใจทิ้งร่องรอยไว้ให้ดูต่างหน้า
“สภาพมันไง”
ภวัตพูดเสียงเครียด ลำคอ แขนและอีกหลายจุด ที่มันทิ้งร่องรอยเอาไว้ เขาเป็นผู้ชายทำไมจะไม่รู้ว่าจงใจแค่ไหน
“พี่เก่ง” เพียงแพรประชดให้
“ว่าแต่แกเถอะรู้เรื่องที่บ้านได้ไง”
ภวัตหันมาถามน้องสาว ไม่ปล่อยความสงสัยให้ผ่านเลยไปง่ายๆ
“โห... เชื่อเลยพี่วัต ฉันไม่ได้ตาบอดนะ เพื่อนฉันก็เรียนอยู่นี่”
เพียงแพรตอบอย่างอวดอ้าง นานๆ เธอจะทำให้พี่ชายทึ่งในความสามารถของเธอบ้าง
“เห็นแกอยากไปเรียนกรุงเทพฯ” ภวัตอดว่าน้องสาวไม่ได้
“อย่าเอาเรื่องเก่ามาเล่า” เพียงแพรหน้างอใส่พี่ชาย
“ถ้าฉันไม่ไปลากแกกลับมาคงโดนสาดน้ำกรดหน้าเละไปแล้ว ไปชอบแฟน
