“น้องดาเหรอคะ” เธอทานไปสนทนากับสามีไป
“ใช่ พี่กำลังห่วงยัยดา กลัวว่าสักวันจะโดนหลอก”
“คงไม่หรอกค่ะพี่วัต น้องดาเธอเป็นคนดี แล้วคนดีมักตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้หรอกค่ะ”
“พี่ก็หวังอย่างนั้น”
ภวัตพิงศีรษะกับต้นมะม่วงขณะนั่งอยู่กับภรรยา ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ให้ความรู้สึกเย็นสบายน่านอน
“พี่วัตกินไหมคะ”
เธอเอ่ยถามสามี ภวัตไม่ตอบแต่อ้าปากรับเนื้อมะพร้าวจากมือน้อย
“อื้อ... พี่วัต”
เธอครางประท้วงเมื่อเขาอ้างับนิ้วเธอไปดูดเล่น แถมยังรวบเสียแน่นหนา
“หวานอร่อย”
ปากพูดแต่ตามองสบเธอไม่วาง เธอเองเป็นฝ่ายที่ทนสบสายตาเขาไม่ไหวต้องหลบเสมองไปทางอื่น
“อิ่มแล้วก็ง่วง”
ภวัตทิ้งกายลงนอนหนุนตักนิ่มๆ ของภรรยา ใบหน้าคมคายหันเข้าหาแผ่นท้องเรียบเนียน
“พี่วัตน่ะ อายคนอื่นเค้าบ้างสิคะ”
“อายใครกัน ตรงนี้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับเราหรอก ขอพี่งีบสักสิบนาทีนะ เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย”
“แน้... ก็เพราะใครล่ะคะ”
