“เอาตามที่แม่ดอกรักบอกเถิด แม่สาลี่ก็อายุมากแล้ว อาจจะไม่คล่องแคล่วเหมือนก่อน ให้แม่ทองมีเป็นคนดูแลต่อจากนี้ก็ดีเหมือนกัน” ประโยคนั้นทำให้ดอกแก้วเลิกคิ้วขึ้นพลางทำสีหน้ายียวนกวนประสาทใส่สองป้าหลาน
ลำเจียกรู้สึกสะใจเป็นอันมากที่เห็นว่าสองป้าหลานหมดความหมายลงเช่นนี้
“จริงด้วยเจ้าค่ะ ทองมีคล่องแคล่วกว่า”
“ใครถามมึงนังลำเจียก” ดอกปีบโมโหเลยตบลำเจียกเข้าฉาดใหญ่
“โอ๊ย!”
“เหตุน้องถึงได้หยาบคายเช่นนี้ เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเป็นเช่นนี้นี่นา”
“ก็นังไพร่นี่มันมันกำเริบเสิบสานนี่เจ้าคะ”
“เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะลำเจียก ดูซิ โดนตบจนหน้าบวมแดงไปหมดเลยเจ้าค่ะคุณพี่ พี่แพงพาแม่ลำเจียกไปใส่ยาหน่อยสิจ๊ะ” ดอกแก้วเข้าไปประคองลำเจียกด้วยท่าทีห่วงใย ก่อนจะสั่งให้บ่าวคนสนิทพาไปดูแล
“น้องท้องอยู่นะเจ้าคะ” ดอกปีบเอาเรื่องท้องมาเอ่ยอ้าง
“ยิ่งท้องอยู่ ยิ่งต้องสงบจิตสงบใจเอาไว้ แล้วก็ใจเย็นให้มากๆ ไม่ใช่เอาแต่โมโหโท
