แม้ลึกๆ จะพึงใจในตัวของเขาอยู่มากโข แต่หล่อนก็พยายามเก็บอาการเอาไว้อย่างเต็มที่ คิดว่าเป็นหญิงต้องไว้ตัวและทำตัวเองให้มีคุณค่าไม่ใช่จะถึงเนื้อถึงตัวได้ง่ายเหมือนดอกไม้ริมทางที่ผู้ชายเด็ดดมแล้วทิ้งขว้างอย่างไม่ไยดี
“นั่นสิ เหตุใดต้องหลบหน้าหลบตาพี่ด้วย”
“น้องเปล่าเสียหน่อย”
“แสดงว่าพี่คิดไปเองอย่างนั้นเหรอ”
“คงเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ”
“เรามาพูดเรื่องของเรากันดีกว่า”
“เรื่องของเราหรือเจ้าคะ เรื่องอะไรเจ้าคะ” ดอกแก้วทำไขสือ
“เราก็หมั้นหมายกันมานานแล้ว แม้จะเป็นแค่ผู้ใหญ่คุยกัน มิได้ทำพิธีให้เรียบร้อย แต่ใครๆ ก็รู้ว่าเราเป็นคู่หมายกันอยู่”
“แล้วทำไมหรือเจ้าคะ”
“พี่ก็อายุมากแล้ว สมควรแก่เวลาที่พี่จะมีครอบครัวได้แล้ว”
“แล้วอย่างไรหรือเจ้าคะ” ดอกแก้วนึกอยากรู้ว่าเขาจะพูดอ้อมทำไมกัน
“พี่รักหล่อนหนาแม่ดอกแก้ว ออกเรือนกับพี่ไหม” คนหน้านิ่งเอ่ยถามออกมา แต่สายตาเต็มไปด้วยความจริงจัง นั่นทำเอาด
