มาร์ติเนซรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวันด้วยอาการที่ยังมึนงงสะลึมสะลือ เขาหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง สะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อเรียกสติ แต่หัวก็ยังคงหนักเช่นเดิม
“ทำไมปวดหัวแบบนี้นะ”
มือใหญ่ยกขึ้นกุมขมับ บีบแรงๆ ก่อนจะหันไปมองข้างตัว เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ มาเข้าหู
ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเตียง สอดตัวใต้ผ้าห่มและก้มหน้าร้องไห้
ใครกัน วลีหรือ...
“วลี...ร้องไห้ทำไม”
เขาเอ่ยถาม ก่อนจะตกใจจนแทบช็อก เมื่อผู้หญิงที่สะอึกสะอื้นข้างกายไม่ใช่สราวลีแต่เป็น...
“รวีบงกช!”
รวีบงกชช้อนตาที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมอง ก่อนจะตัดพ้อด้วยความเสียใจ
“คุณมาร์ตรังแกรวี...”
“ผมเนี่ยนะครับ” เขาส่ายหน้าดิก “ไม่มีทาง ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณรวี”
“คุณมาร์ตยังจะปฏิเสธอีกเหรอคะ ทั้งๆ ที่เราสองคนก็อยู่บนเตียงเดียวกัน ในสภาพแบบนี้”
มาร์ติเนซไม่เคยตกใจเท่านี้มาก่อน เขานิ่งงันไป ช็อกจนพูดไม่ออก พยายาม
