ร่างของสราวลีถูกผลักแรงๆ จนล้มลงกับพื้นแข็งๆ ของบ้านร้างแห่งหนึ่งย่านชานเมือง
“โอ๊ย...”
รวีบงกชหัวเราะร่วนอย่างสะใจ มองหน้าสราวลีด้วยความเจ็บแค้นแสนสาหัส
“ถ้าไม่มีแกสักคน คุณมาร์ตก็จะเป็นของฉันคนเดียว”
“ถึงไม่มีฉัน พี่มาร์ตก็ไม่มีทางรักเธอหรอก เพราะพี่มาร์ตเกลียดคนเลว โอ๊ย...”
สราวลีกรีดร้องเมื่อถูกรวีบงกชตบหน้าเต็มแรง เลือดสีแดงสดไหลซึมที่มุมปาก
“ฉันยอมเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงมาตั้งหลายปี ฉันเฝ้ารักของฉันมาตั้งนาน จู่ๆ แกก็มาชุบมือเปิบลากคุณมาร์ตไปแต่งงานด้วย แกมันสมควรตาย อีแพศยา!”
“ก็บอกแล้วไง ถึงไม่มีฉัน พี่มาร์ตก็ไม่มีทางรักเธอ ปล่อยฉันกลับไปเถอะ แล้วฉันจะไม่เอาเรื่อง”
รวีบงกชหัวเราะสะใจ ดวงตาเป็นประกายชิงชัง “ฉันทำถึงขนาดนี้แล้ว แกคิดเหรอว่าฉันจะยอมปล่อยแกกลับออกไปในสภาพเดิมน่ะ นัง สราวลี”
คนฟังตกใจหน้าตาซีดเผือด “เธอจะทำอะไรฉัน”
รวีบงกชหัวเราะไม่หยุด ก่อนจะดีดนิ้วเสียงดัง ไม
