รวีบงกชยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเอง เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งหน้าตาคุ้นเคยเป็นที่สุด
“เหมือน...”
หล่อนกำลังจะก้าวเท้าเดินตามไป แต่เสียงเรียกของน้องชายต่างมารดาดังขึ้นเสียก่อน
“สวัสดีครับพี่รวี”
“อ้าว แทนมาแล้วเหรอ”
แทนไทน้องชายต่างมารดาที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากการไปศึกษาต่อต่างประเทศด้วยเม็ดเงินของหล่อนได้เพียงแค่เจ็ดเดือนกว่าๆ เดินมาหยุดตรงหน้า
“ครับ” ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาสไตล์หนุ่มเกาหลีฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะหันมองตามสายตาของพี่สาวไปด้วยความแคลงใจ “นั่นพี่รวีมองหาใครเหรอครับ”
“เอ่อ...พอดีเห็นคนหน้าคุ้นๆ น่ะ”
“งั้นพี่รวีไปทักทายเพื่อนก่อนเถอะครับ ผมจะเดินรออยู่แถวๆ นี้”
รวีบงกชส่ายหน้าน้อยๆ “ไม่ไปหรอก พี่น่าจะจำคนผิดนะ แม่นั่นไม่น่าจะมาเดินเหินอะไรที่นี่ได้ ถ้าจะมาเดินก็น่าจะต้องนั่งรถเข็นมามากกว่า” แล้วคนพูดก็ยิ้มเยาะอย่างเหยียดหยาม
“พี่รวีหมายถึงใครเหรอครับ”
“ผู้หญิงง่อยที่โชคด
