เช้าวันต่อมา แทนไทก็เดินทางมาทำหน้าที่ของตนเองที่คฤหาสน์มาเลซาสโซ หนุ่มนักกายภาพบำบัดทักทายกับเมสันที่กำลังจะออกไปโรงพยาบาล ก่อนจะมาหาหล่อนที่อยู่กับมาร์ติเนซ
“สวัสดีครับคุณมาร์ติเนซ คุณสราวลี”
“สวัสดีครับ คุณแทนไท”
มาร์ติเนซทักทายตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ ในขณะที่สราวลีเพียงแค่ฝืนยิ้มให้เท่านั้น
“ผมฝากภรรยาด้วยนะครับ”
“ด้วยความยินดีครับ” แทนไทเดินมาหยุดที่ด้านหลังของหล่อน และจับที่รถเข็น
“ผมจะพยายามทำให้คุณสราวลีกลับมาเดินได้ให้เร็วที่สุดครับ”
มาร์ติเนซระบายยิ้มบางๆ ออกมา ก่อนจะเลื่อนสายตามามองที่หน้าของหล่อน
“ตั้งใจนะครับวลี อดทนหน่อย”
“ค่ะ”
หล่อนต้องการกำลังใจจากเขามากกว่านี้ แต่เขากลับเย็นชา ไร้ความรู้สึกเหลือเกิน
“เราไปกันเถอะค่ะคุณแทนไท”
“ขอตัวนะครับ”
แทนไทเอ่ยลามาร์ติเนซอีกครั้ง ก่อนจะเข็นรถเข็นของสราวลีออกไปจากห้องรับแขก
“คนบ้า...ทำไมจะต้องเย็นชาขนาดนี้ด้วย”
แทนไทได้ยิน
