“พี่มาร์ต...อย่านะคะ...”
หล่อนวิงวอน น้ำตานองหน้า ความหวาดกลัวทำให้หล่อนตื่นตระหนกสุดขีด ไม่เคยเห็นเขาเต็มไปด้วยโทสะเช่นนี้มาก่อนเลยสักครั้ง ทำไมค่ำคืนนี้มาร์ติเนซถึงได้น่ากลัวนัก
“อย่าทำอะไรวลีเลย...”
“กลัวอะไรพี่ ในเมื่อพี่ก็ไม่ได้จะฆ่าแกงเธอสักหน่อย” แม้กระทั่งน้ำเสียงของเขาก็ยังคงดุดันแตกต่างไปจากทุกครั้ง
“วลีรู้ว่าพี่มาร์ตกำลังโกรธ วลีขอโทษ...”
ในที่สุดก็ตัดสินใจเอ่ยคำขอโทษออกไป หวังว่ามันจะช่วยทำให้คนที่กำลังโกรธคลายโทสะลงบ้าง แต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิดเลยสักนิด เพราะ มาร์ติเนซยังคงยืนยิ้มหยันอยู่ที่เดิม ดวงตาคมกริบจ้องมองร่างสั่นเทาของหล่อนด้วยแววตาเหี้ยมเกรียมและหิวกระหาย
“มันสายเกินไปแล้วล่ะที่จะพูดคำนี้”
“พี่มาร์ต...”
“เธอควรจะดีใจนะ เมื่อสิ่งที่ต้องการกำลังจะเกิดขึ้น”
“วลี...ไม่ได้ต้องการแบบนี้” หล่อนตอบเสียงสั่นเทา ดวงตาไหววูบด้วยความตื่นตระหนก
เขาหัวเราะเยาะเสียง
