ภายในห้องยังคงมืดสลัวเมื่อสราวลีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา หล่อนเบิกตาโพลงอยู่ในความมืดมิด ความทรงจำเมื่อคืนถาโถมเข้าใส่ราวกับพายุคลั่ง
มันเกิดขึ้นจริงๆ พายุสวาทจากมาร์ติเนซ เขากระทำย่ำยีหล่อนตามอำเภอใจจนสาแก่ใจ เพียงเพราะจับได้ว่าหล่อนโกหกเรื่องขา เขาทำให้หล่อนเจ็บทรมานคล้ายกับร่างแทบจะฉีกขาดยามที่บางอย่างที่แข็งชันดุนดันเข้ามาหา หล่อนจิกเล็บลงบนแผ่นหลังแน่นตึงสุดแรงจนครูดไปกับผิวเนื้อชุ่มเหงื่อ
มันน่าตกใจมากที่หล่อนรู้สึกดี รู้สึกมหัศจรรย์อย่างที่สุดยามถูกเขารุกราน ไม่ว่าจะปทุมถันอวบสล้าง ยอดถันชูชัน ผิวสาวทั่วทั้งเรือนร่าง หรือแม้แต่ตรงนั้น จุดที่ลี้ลับอ่อนไหวตรงซอกขา เขาก็แตะต้องดื่มกินราวกับมันคืออาหารจานโปรด
บ้าที่สุด...ทำไมหล่อนถึงได้โอนอ่อนผ่อนตามแรงโทสะของ มาร์ติเนซได้มากมายเพียงนั้น รู้ทั้งรู้ว่าเขาทำลงไปเพราะต้องการทำโทษ ต้องการลงทัณฑ์หล่อน แต่หัวใจไม่รักดีกลับกรีดร้องด้วยควา
