สราวลีตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนยับยู่ยี่และว่างเปล่า หล่อนกัดฟันลุกขึ้น มองออกไปนอกหน้าต่าง แสงแดดแรงกล้าที่สาดส่องเข้ามาทำให้รู้ว่าตอนนี้สายมากแล้ว
ดวงตากลมโตละจากหน้าต่างห้อง มองมายังที่นอนข้างตัวที่ตอนนี้ว่างเปล่า
มาร์ติเนซลุกจากไปแล้ว...
หล่อนยิ้มเศร้าหมอง น้ำตาซึม ความทรงจำเมื่อคืนยังไหลเวียนอยู่ในสมองไม่ยอมคลาย และมันก็ทำให้หล่อนอับอายจนไม่อยากจะสู้หน้า มาร์ติเนซได้อีก
เขาได้หล่อนแล้ว ได้อย่างป่าเถื่อน นับครั้งไม่ถ้วนที่เขาทิ่มแทงลงมาหา และร่างกายไม่รักดีของหล่อนก็ตอบสนองโอบรัดเขาเอาไว้อย่างเต็มอกเต็มใจจนเกินความพอดี
หญิงสาวยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองด้วยความอับอาย ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของหล่อนอีกต่อไปแล้ว เพราะมันเอาแต่ร่ำร้องเรียกหาแต่ความแข็งชันของมาร์ติเนซตลอดเวลา
บ้าจริง...
หล่อนเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ขณะตวัดขาก้าวลงจากเตียง ใบหน้าหวานนิ่วเล็กน้อย เมื่อความเจ็บในจุดที่ถูกมาร์ติเนซรุ
