“ห้อง...นู้นค่ะ”
มาร์ติเนซมองตามนิ้วเรียวของแสงแก้ว ก่อนจะระบายยิ้มเลือดเย็นออกมา
“หน้าที่ของเธอคือไปเรียกวลีให้เปิดประตูออกมา”
“เอ่อ”
“หรือไม่ก็ให้ฉันพังเข้าไป”
“อย่า...อย่านะคะ เดี๋ยวแสง...จัดการให้ค่ะ”
แสงแก้วจำต้องเดินขาสั่นตรงไปยังหน้าห้องนอนของสราวลี ยกมือขึ้นเคาะเบาๆ
“คุณหนูคะ เปิดประตูให้แสงหน่อยค่ะ”
“พี่มาร์ตกลับไปแล้วเหรอแสง”
เสียงคนในห้องตะโกนถามกลับมา และนั่นก็ทำให้แสงแก้วต้องช้อนตาขึ้นมองมาร์ติเนซและยิ้มเจื่อนๆ
“เอ่อ...ค่ะ...”
สักพักประตูห้องก็เปิดกว้างออกพร้อมๆ กับสราวลีที่ก้าวออกมา
“แสง ทำไมพี่มาร์ตกลับไปง่ายนักล่ะ...”
หล่อนถามได้แค่นั้นก็ต้องช็อกอ้าปากพะงาบ เมื่อเห็นมาร์ติเนซเต็มสองตา
“พี่มาร์ต!”
สราวลีตกใจมาก หันไปมองหน้าแสงแก้ว ซึ่งก็เห็นว่าพี่เลี้ยงคนสนิททำหน้าคล้ายกับคนกำลังจะร้องไห้
“แสง...ขอโทษค่ะคุณหนู...”
หล่อนไม่ได้โกรธแสงแก้วเลย แต่โกรธคนเผด็จก
