“โอย... เจ็บ” เขาร้องครางออกมา
“คุณตกบันได หัวแตกน่ะ ดีที่แข้งขาไม่หัก”
ไลลาบอกเขา มองคนเจ็บที่ลุกขึ้นนั่งด้วยแววตาโล่งใจ เขาฟื้นขึ้นมาแล้วคงไม่เป็นอะไรมาก
“เธอ... เธอเป็นใคร แล้วฉันอยู่ที่ไหน”
คนเจ็บมองไปรอบๆ กาย ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แล้วหันมาถามหญิงสาว
“ที่นี่ก็บ้านพักบนเกาะยังไงล่ะคะ ฉันไลลาจำไม่ได้หรือคะ”
ไลลามองหน้าคนเจ็บ พลางตอบคำถามของเขา อีกฝ่ายส่ายหน้าไปมา แววตาอ่อนแสงลงไม่ดุเข้มเหมือนยามปกติ เขามองหน้าเธอแล้วขมวดคิ้ว
“ฉันจำไม่ได้ จำอะไรไม่ได้เลย สมองของฉันมันว่างเปล่า” เขาบอกเสียงแผ่ว
“จำไม่ได้... นี่อย่าบอกนะว่าคุณความจำเสื่อม บ้าไปแล้วแค่ตกบันไดหัวแตก ทำไมสมองเสื่อมได้”
ไลลาส่ายหน้าไม่เชื่อ มองหารอยพิรุธจากอีกฝ่าย แต่ท่าทางของราฟาเอลนั้น เหมือนคนสับสน เขานิ่วหน้าตลอดเวลา ทำท่าคล้ายคนกำลังคิดหนัก มือยกมากุมขมับ ถอนหายใจแรงๆ สลับกับมองไปรอบๆ กาย แล้วหันมาจ้องหน้าเธอรา
