“หนูตา” คุณหญิงภาภรณ์เดินเข้ามาหาริตาที่ยืนเหม่อมองมือตัวเองอยู่อย่างเหงาๆ
“ขา คุณแม่” ริตาเงยหน้ามาตอบเบาๆ
“หนูไม่สบายรึเปล่าลูก แม่เห็นหนูซึมๆ ไป” อีกฝ่ายเอามือมาอังหน้าผากเนียนเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ริตาเงยหน้ามาบอกอย่างร่าเริง นึกซาบซึ้งใจในความเป็นห่วงของมารดาบุญธรรม ชีวิตของเธอ ที่แทบไม่เหลืออะไรอย่างเรา จะไปหวังความรักจากใครมามากขนาดนั้น แค่ได้รับความกรุณาจากคุณหญิงก็มากพอแล้ว อย่าไปหวังอะไรจากใครอีกเลย
“เอ หรือว่าเพื่อนสละโสดแล้วห่วงเพื่อนไว้ กลัวไม่มีเพื่อนเที่ยวล่ะสิ” คุณหญิงว่าขำๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่าที่หญิงสาวเหงาไม่ใช่อย่างนี้เลยแม้แต่น้อย
“โห ไม่ใช่หรอกค่ะ” เสียงหัวเราะใสๆ เปล่งออกมา
“งั้นคืนนี้หนูไปนอนกับแม่นะ” คุณหญิงพูดดังๆ จงใจให้ ลูกชายของตนเองที่กำลังเดินเข้ามาได้ยินชัดเจน
“มีอะไรเหรอครับคุณแม่ ใครนอนกับใคร” ภัควัตเดินเข้ามาถาม และ
