บุษบงสูดลมหายใจเข้าปอด แล้วเม้มปากแน่น เมื่อไม่สามารถหลุดพ้นได้ เธอจะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น ยอมรับสิ่งที่เขาจะยัดเยียดให้ มันคงไม่ถึงตายหรอก เธอก็อยากจะรู้นักว่าคนที่รักกันจะร้ายกาจกับเธอได้สักเพียงใด
กริชหงุดหงิดกับท่าทีสงบนิ่งของบุษบง มันต้องไม่ใช่แบบนี้ เขาอยากได้ยินเสียงกรีดร้อง อยากให้เธอต่อต้าน อยากให้เธอคร่ำครวญขอร้องเขา มันจะได้สะใจและสาสมใจกับสิ่งที่เขากำลังจะทำกับคนทรยศ
“อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วพี่จะใจอ่อนนะ แต่ก็ดี! ยอมแบบนี้จะได้ไม่ต้องเหนื่อย นอนลง!” บุษบงสะดุ้งโหยงกับเสียงตวาดดังลั่นของเขา
“พี่บอกให้นอนลง” กริชสั่งเสียงเข้ม เขานั่งคุกเข่าอยู่บนเตียง จับตามองเธอด้วยสายตาดุ
บุษบงค่อยๆเอนกายลงนอนทั้งที่ยังหลับตาอยู่ หญิงสาวประสานมือวางไว้บนหน้าท้อง เธอนอนหงายเหยียดขาออกไปจนสุดและหนีบไว้แน่น กริชหัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ แสงนวลของพระจันทร์เต็มดวงสาดส่องลงมา เขามองเห็นร่างสาวชัด
