“แล้วที่ออกไปยืนอ่อยผู้ชายข้างนอกนั่นล่ะ” คราวนี้มาลีญาอ้าปากเหวอ เธอไม่ได้ทำแบบที่เขากล่าวหา เธอออกไปรับเขา เพราะถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวมาตั้งหลายชั่วโมง พอเห็นเขากลับเข้ามาเธอก็ดีใจ เลยวิ่งออกไปรอรับก็เท่านั้น ทำไมนายถึงคิดอะไรแบบนั้นไปได้
“นะ...หนูไปรอรับนาย”
“ฉันไม่ใช่เด็ก ไม่ต้องให้ใครมารอรับ ทีหลังห้ามเปิดประตูออกจากบ้านเด็ดขาด” สิงขรตวาดเสียงเข้ม
“ค่ะ” มาลีญาหน้าจ๋อยตอบรับด้วยเสียงเบาหวิว
“กินข้าวหรือยัง”
“หนูกินขนมปังที่ป้าเฟื่องเตรียมมาให้แล้วค่ะ” มาลีญายังคงยืนก้มหน้าอยู่ ขณะที่สิงขรถอดเสื้อผ้าออกจนเนื้อตัวล่อนจ้อน แล้วเดินไปเปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวออกมาพันเอวสอบไว้หมิ่นเหม่
“อีกเดี๋ยวกับข้าวคงมา มาอาบน้ำให้ฉันหน่อย” ร่างบางสะดุ้ง มาลีญาเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยดวงตาตื่น
“นะ...หนูอาบน้ำแล้วค่ะ”
“ฉันไม่ได้ถามว่าเธออาบน้ำหรือยัง แต่ฉันสั่งว่าให้เธอมาอาบน้ำให้ฉัน” มาลีญา
