“พ่อเลี้ยงได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว กรุณาให้คนไปส่งหอมด้วยค่ะ หอมจะกลับบ้าน” เสียงหวานเจือสะอื้นยังผลให้ดวงตาของคนที่จ้องมองเด็กสาวอยู่สลดวูบลงเล็กน้อย
“ฉันจะให้คนไปส่งเธอแน่นอนหอม แต่ไม่ใช่ตอนนี้ อย่าลืมสิว่าฉันจ่ายเงินเพื่อซื้อตัวเธอทั้งคืน”
“หอมไม่เหลืออะไรให้พ่อเลี้ยงแล้ว ปล่อยหอมไปเธอค่ะ” มาลาณีหันกลับมาสบสายตากับชายหนุ่มตรงๆ พ่อเลี้ยงเสือยิ้มบางใส่นัยน์ตาคู่สวย
“เรายังไม่ได้จูบกัน ฉันยังไม่ได้ชิมรสชาติของเธอ และเธอก็ยังไม่ได้ชิมรสชาติของฉัน คืนนี้ยังอีกยาวไกลนักสาวน้อย”
มาลาณีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เด็กสาวมองหน้าคนที่คร่อมอยู่เหนือร่างตนด้วยแววตาหวาดหวั่น เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเท่าไรนัก แต่สำนึกข้างในเตือนเธอว่า ความหมายในสิ่งที่เขาพูดมาไม่น่าจะเป็นผลดีต่อตัวเธอเท่าไรนัก
“หะ...หอมจูบไม่เป็น” มาลาณีรีบออกตัว
“ทุกคนมีครั้งแรกเสมอแหละหอม”
พ่อเลี้ยงเสือสะกดเด็กสาวด้วยสายตาคมดุ
