ตอนที่ 12 กำไรมหาศาล
1418 คำ
ตอนที่ 12 กำไรมหาศาล
[ชื่อ : ถังเฉิง]
[อายุ : 18 ปี 3 เดือน 22 วัน]
[น้ำหนัก : 68 กิโลกรัม]
[ส่วนสูง : 177 เซนติเมตร]
[สถานะ : เพื่อนร่วมชั้นของโฮสต์]
[สถานะครอบครัว : รวย]
หน้าต่างข้อมูลปรากฏต่อหน้าหยางเฟย หลังจากเขาอ่านจบเขาก็รู้เหตุผลที่ถังเฉิงปล่อยบรรยากาศหยิ่งผยองออกมาแล้ว เหตุผลที่ถังเฉิงปล่อยบรรยากาศหยิ่งผยองออกมามันก็เป็นเพราะคำว่า ‘รวย’
“ถังเฉิงฉันบอกนายไปหลายครั้งแล้วนะว่าอย่าเรียกฉันว่า ถงถง นายต้องเรียกฉันว่า จางถงถง พวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”
จางถงถงพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“พวกเราสนิทกันพอสมควรนะ”
ถังเฉิงพูด
“ไม่ พวกเราไม่สนิท”
จางถงถงเน้นย้ำ
“ก็ได้ๆ ครั้งหน้าฉันจะเรียกเธอว่าจางถงถงก็แล้วกัน ครั้งน้ำพลาดไปแล้วก็พลาดให้มันจบแล้วกัน”
ถังเฉิงพูดพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หันไปทางหยางเฟยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของจางถงถง
‘ไอ้นี่มันเป็นใคร??? ทำมันถึงอยู่กับถงถงของเรา???’
ถังเฉิงคิดในใจ
“ถงถงเธอต้องการกินไก่ทอด KFG ใช่ไหม เพื่อนของเธอบอกฉันว่าเธออยากกินไก่ทอด KFG แต่เธอไม่มีเงินซื้อ หลังจากฉันได้ยินว่าเธออยากกินฉันก็รีบมาที่นี่ทันทีเลย”
ถังเฉิงพูด เขาไม่ได้พูดโกหกเป้าหมายของเขาคือมาที่นี่เพื่อซื้อไก่ทอดจริงๆ แต่ก่อนที่เขาจะซื้อไก่ไปให้จางถงถง เขาก็เห็นจางถงถงก่อน
“แล้วทำไมนายต้องซื้อให้ฉัน”
จางถงถงถาม น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา จางถงถงไม่ใช่คนโง่เธอรู้นานแล้วว่าถังเฉิงพยายามไล่ตามเธออยู่ และหลังจากเธอรู้ว่าเขากำลังไล่ตามเธอ เธอก็ปฏิเสธเขา เธอบอกเขาว่าเธอยังไม่อยากมีความรักตอนนี้ ตอนนี้เธออยากมุ่งเน้นไปที่การเรียนก่อน แต่หลังจากเธอปฏิเสธไปถังเฉิงก็ยังไม่เลิกไล่ตามเธอ เพราะถังเฉิงเป็นคนที่พูดด้วยไม่รู้เรื่องเธอเลยเย็นชาใส่เขา
“ถงถงอย่าพูดแบบนั้นสิ แค่เลี้ยงอาหารเพื่อนมันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ และครอบครัวของฉันรวยมากเลี้ยงไก่ทอดเธอสักครั้งสองครั้งเงินไม่หมดหรอก”
ถังเฉิงพูด
‘พวกหยิ่งผยองยังไงก็เป็นพวกหยิ่งผยอง เฮ้อ~’
หยางเฟยคิดในใจเงียบๆ ถึงแม้ว่าถังเฉิงจะพยายามพูดจาเอาใจจางถงถง แต่ในคำพูดของเขามันก็มีคำดูถูกผสมอยู่ด้วย
“ขอบคุณ แต่หยางเฟยเลี้ยงฉันแล้วนายไม่ต้องเลี้ยงฉันแล้ว”
จางถงถงตอบ
“หยางเฟย…”
ถังเฉิงคิดว่าชื่อนี้คุ้นๆ แต่เขาจำไม่ได้ว่าหยางเฟยคือใคร ต้องรู้ก่อนว่า ถังเฉิงถูกสอนมาตั้งแต่เด็กว่าต้องคบเพื่อนที่ฐานะพอๆ กับตัวเอง หรือสูงกว่าตัวเอง พวกที่ฐานะต่ำกว่าตัวเองไม่ต้องไปสนใจ ด้วยคำสอนแปลกๆ นี้ ทำให้เขาจำหยางเฟยที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันไม่ได้
เมื่อคิดไม่ออกว่าหยางเฟยคือเขา ถังเฉิงก็มองไปทางจางถงถงแล้วพูดว่า
“ถงถงเธออิ่มแล้วงั้นเหรอ เธอต้องการกินอีกไหม”
“ฉันอิ่มแล้ว นายน่าจะไปได้แล้วนะ”
จางถงถงปฏิเสธทั้งๆ ที่เธออยากกินอีก ถ้าคนอื่นที่ไม่ใช่ถังเฉิงบอกว่าจะเลี้ยงไก่ทอด KFG เธอคงตอบตกลงแบบไม่ลังเล
“งั้น… ก็ได้ฉันไปก็ได้”
ถังเฉิงตอบเสียงอ่อนๆ จากนั้นเขาก็เดินออกไป แต่ก่อนที่เขาจะหายไปจากสายตาของมองก็ที่หยางเฟยอีกครั้ง
หยางเฟยเห็นว่าอีกฝ่ายมองเขาแต่เขาไม่คิดอะไรมาก เขาไม่ใช่คนอ่อนไหวแบบโดนมองแล้วต้องมีเรื่อง เขาเลยไม่ใส่ใจถังเฉิงเท่าไหร่นัก แต่ว่า ถ้าอีกฝ่ายอยากมีเรื่องเขาก็พร้อมมีเรื่อง เขาคือคนที่ประเทศยังต้องเกรงใจ เขาไม่กลัวตระกูลถังที่เป็นส่วนหนึ่งของประเทศหรอก ในสายตาของหยางเฟยตระกูลถังก็เป็นเพียงลูกไก่ตัวน้อยๆ เป็นเพียงลูกไก่ที่เขาจะบดขยี้ให้ตายตอนไหนก็ได้
“ฉันไม่ชอบหมอนั่นเลย”
จางถงถงพูดแบบใส่อารมณ์ จากนั้นเธอก็หยิบน่องไก่ชิ้นสุดท้ายขึ้นและกัด
งับ!
“ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน”
หยางเฟยเห็นด้วย แต่เขามีความคิดคนละแบบกับจางถงถง จางถงถงไม่ชอบเพราะถังเฉิงไล่ตามเธอ แต่หยางเฟยไม่ชอบเพราะถังเฉิงปล่อยบรรยากาศหยิ่งผยองออกมา
หลังจากนั้นหยางเฟยและจางถงถงก็คุยกัน พวกเขาผลัดกันถาม ผลัดกันตอบจนกินไก่ทอดหมด
“วันนี้คงต้องแยกกันแล้ว เธอมีมือถือไหม?”
หยางเฟยขณะลุกขึ้น
“ไม่มี แม่ของฉันบอกว่าถ้าได้เงินประกันชีวิตของพ่อเมื่อไหร่ แม่จะซื้อให้”
จางถงถงตอบ ต้องรู้ก่อนว่าในปี 2005 มือถือมีราคาแพงมาก เด็กอายุ 18 ส่วนมากไม่มีมือถือกันหรอก
“เดี๋ยวก็มีแล้วสินะ”
หยางเฟยพูด
“เป็นเพราะนาย”
จางถงถงยิ้มดีใจ มันเป็นเพราะหยางเฟยจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแม่ของเธอคงยังไม่ได้เงินประกันชีวิตของพ่อ เมื่อแม่ไม่ได้เงินประกันชีวิตของพ่อ แม่ของเธอก็ไม่มีเงินซื้อมือถือให้เธอ
“งั้นเอาเบอร์ของฉันปะ-”
ก่อนจะพูดจบหยางเฟยก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเองก็ไม่มีมือถือเหมือนกัน
“มีอะไร???”
จางถงถงสงสัย
“เธอจะได้มือถือประมาณวันที่เท่าไหร่”
หยางเฟยถาม
“ถ้าแม่ได้เงินประกันชีวิตของพ่อวันนี้ คงอีก 1 – 2 วัน แม่ถึงจะซื้อให้”
จางถงถงตอบ
“โอเค หลังจากเธอได้มือถือแล้วฉันจะโทรหาเธอเอง”
หยางเฟยพูด สำหรับเขาการโทรหาจางถงถงไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย เขาก็แค่บอกให้อลิสต่อสายให้เท่านี้เขาก็คุยกับเธอได้แล้ว ไม่มีเบอร์เขาก็สามารถโทรหาเธอได้
“อื้ม”
จางถงถงพยักหน้า
….
ณ บ้านของหยางเฟย
หลังจากหยางเฟนกลับถึงบ้านเขาก็ตรวจสอบพวกหุ่นยนต์ หลังจากตรวจแล้วไม่พบปัญหาเขาก็สั่งให้พวกมันกระจายตัวออกไปรอบๆ บ้าน พร้อมกับคำสั่งว่า ‘จับตัวทุกคนที่เข้าใกล้บ้าน’ เหตุผลที่เขาออกคำสั่งให้จับตัวแทนฆ่าก็เพราะว่า เขากลัวว่าจะไม่คนธรรมดาเดินเข้าใกล้บ้านของเขา เขาเลยบอกให้จับเอาไว้ก่อน
และเขาก็สั่งให้หุ่นยนต์บางส่วนไปเฝ้าสุสานแม่ของเขาเอาไว้ เขาไม่ต้องการให้ร่างแม่ของเขาถูกคนในตระกูลของเธอรบกวน
“อลิส เอาเงิน 870 ล้านหยวน ไปซื้อหุ้นของฟานตงเทคโนโลยีให้หมด”
หยางเฟยออกคำสั่ง อย่างที่เขาไปก่อนหน้านี้ จะทำอะไรมันต้องใช้เงิน เงินคือตัวขับเคลื่อนทุกอย่าง ถ้าไม่มีเงินก็ทำอะไรไม่ได้เขาเลยต้องหาเงินให้ได้เยอะๆ
[ติ้ง! โฮสต์ต้องการเพิ่มจำนวนเงินใช่ไหม]
อลิสถาม
“ใช่”
หยางเฟยไม่ปฏิเสธ
[ติ้ง! ถ้าโฮสต์ต้องการเงินฉันแนะนำให้เอาเงินไปลงทุนในตลาดหุ้นต่างประเทศ หรือตลาดฟอเร็กซ์ดีกว่า ตลาดหุ้นของประเทศจีนมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ขีดจำกัดรายวัน’ ราคาหุ้นที่อยู่ในประเทศจีนจะขึ้นสูงสุด +10% จะลงสูงสุด -10% เมื่อราคาขึ้นลงถึง 10% หุ้นตัวนั้นจะโดนระงับการซื้อขายทันที]
อลิสอธิบาย
หยางเฟยพยักหน้ายอมรับ เนื่องจากมันผ่านมานานมากแล้วเขาเลยลืมว่าประเทศจีนมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ขีดจำกัดรายวัน’ เพราะเขาลืมว่าประเทศจีนมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ขีดจำกัดรายวัน’ เขาเลยบอกให้อลิสซื้อหุ้นของฟานตงเทคโนโลยี
“เธอสามารถทำกำไรได้วันละกี่เปอร์เซนต์”
หยางเฟยถาม
[ติ่ง! ประมาณ 10 – 17 เปอร์เซนต์]
อลิสประมาณ
‘ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ ตอนนี้เรามีเงินอยู่ 870 ล้านหยวน ได้วันละ 10% ก็เท่ากับว่าได้วันละ 87 ล้านหยวน แถมเงินที่ได้มาเรายังเอาไปเป็นทุนวันต่อไปได้อีก รวย! รวย!! รวย!!’
หยางเฟยคิดในใจ อลิสไม่ทำให้เขาผิดหวังจริงๆ
“จัดการเลย”
หยางเฟยออกคำสั่ง
[ติ้ง! รับทราบ]
- ผู้เขียน
