“หมอ...อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ ถ้าใครรู้ว่าหมอเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาล แล้วหมอมาปกป้องฉัน...มันจะยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้ายกว่าเดิม” แพรพลอยยังวิงวอนด้วยคำพูดเดิม เธอไม่ต้องการให้เขามายุ่ง ยิ่งยุ่งก็ยิ่งแย่
อิฐมองเธออย่างคนที่อยากพูดอีกล้านคำ แต่กลับเลือกเงียบ เขาเอื้อมมือเช็ดน้ำตาเธอเบาๆ ก่อนเอ่ยเสียงทุ้ม
“ถ้าคุณต้องออกจากโรงพยาบาลนี้...ผมจะออกพร้อมคุณ” เพราะไม่พอใจการกระทำของมารดา เขาคิดว่ามารดาอยู่เบื้องหลัง เขาจึงอยากจะปกป้องเธอโดยการขู่มารดากลับบ้าง
แพรพลอยเงยหน้าขึ้นทันที “หมอ...อย่าพูดแบบนั้นสิ!”
“ผมพูดจริง” เขายืนยัน “เพราะผมไม่อยากให้คุณต้องสู้คนเดียวอีกแล้ว”
หญิงสาวยืนนิ่ง มองใบหน้าของชายที่เคยทำให้เธอเจ็บ...แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นที่พักสุดท้ายของหัวใจ และเธอรู้ว่า...ต่อให้พยายามหนีแค่ไหน เธอก็หนีจากเขาไม่ได้อีกแล้ว หากเธอไม่ตัดสินใจทำอะไรสักอย่างวัฏจักรชีวิตของเธอคงวนเวียนอยู่แต่เรื่
