เขายืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำ หัวใจของหมออิฐที่เยือกเย็นมาทั้งชีวิต ตอนนี้เหมือนถูกแช่ไว้ในความว่างเปล่า
“ถ้าผมต้องเลือกระหว่างชื่อเสียงกับคุณ...” เขาพึมพำกับตัวเอง “ผมจะเลือกคุณทุกครั้ง แต่คุณกลับไม่ให้โอกาสผมเลย” เพราะความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนไป มันทำให้เขาหลุดพูดออกมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว
สายฝนซัดหน้า แต่เขาไม่สนใจ มือยังคงกำกระดาษจดหมายของเธอแน่นจนยับ
ในอีกมุมหนึ่งของเมือง
แพรพลอยนั่งอยู่บนรถบัสที่มุ่งหน้าออกจากกรุงเทพฯ มองหยดน้ำฝนที่ไหลผ่านกระจก เธอกอดกล่องใส่ของส่วนตัวไว้แน่น ในใจเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ
“หมอ...ตอนนี้หมอคงโกรธฉันใช่ไหม แต่ฉันต้องเลือกทางนี้จริงๆ ฉันไม่อยากให้คุณเดือดร้อนเพราะฉัน” แพรพลอยพึมพำออกมาเพียงลำพังเธอน้ำตาไหลเงียบๆ แต่ริมฝีปากกลับยิ้ม ยิ้มของคนที่เลือกเจ็บเอง เพื่อให้เขาไม่ต้องเจ็บ
คลินิกแห่งหนึ่ง
หน้าคลินิกชุมชนเล็กๆ ริมทางหลวง จังหวัดใกล้ชาย
