เขานิ่งไป น้ำฝนไหลผ่านใบหน้า แต่ในดวงตากลับมีน้ำตาซ่อนอยู่
“ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นแผล...คุณคือคนเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมยังเป็น ‘คน’ ไม่ใช่แค่หมอ หรือทายาทโรงพยาบาล”
“หมอ...”
“คุณอาจไม่ต้องการให้ผมรับผิดชอบ” เขาก้าวเข้ามาใกล้จนแทบสัมผัสเธอ “แต่คุณปฏิเสธไม่ได้หรอก ว่าคุณยังอยู่ในใจผมทุกวัน”
แพรพลอยถอยหลังหนึ่งก้าว หัวใจเต้นแรงจนแทบเจ็บ
“อย่าทำแบบนี้เลยค่ะหมอ...” เสียงเธอแผ่ว “ฉันเหนื่อย ฉันอยากจบจริงๆ” แพรพลอยเอ่ยออกมาด้วยความลำบากใจ
“แล้วคุณจะจบยังไง ด้วยการหายไปโดยไม่พูดคำเดียวเหรอ?” เสียงเขาสั่น เศร้าและคุมไม่อยู่ “คุณรู้ไหมว่าผมตามหาคุณทุกวัน ผมหลับไม่สนิทเลยแม้แต่คืนเดียว...” เธอกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาไหลเงียบๆ
“หมอไม่ต้องตามหาฉันอีกแล้วค่ะ ฉันขอให้หมอกลับไปใช้ชีวิตดีๆ ที่ควรจะเป็น หมอมีอนาคต มีแม่ที่รัก มีทุกอย่างที่ฉันให้ไม่ได้...” แพรพลอยไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของเขาอย
